she IS HIS.-

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ υποταγής ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ! OI BΑΣΙΚΕΣ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ

Υποταγή ή Καταπίεση;

Είμαι υπέρμαχος της Ασύμμετρης σχέσης. Την θεωρώ την μόνη “φυσική” και ουσιαστική ερωτική σχέση.

Όμως, δεν θεωρώ πως αυτή η Ασυμμετρία πρέπει να ισχύει a priori, πόσο μάλλον αυτό να βασίζεται στο φύλο!

Αλίμονο. Τότε οι άνδρες θα είχαν στα χέρια τους τιμόνι ενός οχήματος που κανείς δεν γνωρίζει αν ξέρουν να το κουμαντάρουν, και οι γυναίκες θα ήταν έρμαια της τύχης. Μιας έρμης τύχης χωρίς κανένα εχέγγυο, όσο αυτό μπορεί να δοθεί, για την πορεία της σχέσης αλλά και την δική τους μέσα σε αυτή.

Σε αυτή την περίπτωση και τα δυο φύλα, θα ένιωθαν την καταπίεση και θα ήταν εσωτερική και μεγάλη.

Οι γυναίκες φοβούνται την υποταγή, γιατί φοβούνται την φύση τους ως προνόμιο, υποχρέωση και δικαίωμα της θηλυκής τους υπόστασης. Φοβούνται τη φύση τους, γιατί την αγνοούν. Την αγνοούν γιατί Α. οι δομές της κοινωνίας στην ανάπτυξή τους, οδήγησαν σε μια πολύ λανθάνουσα έννοια της ισότητας και της απελευθέρωσης και Β. στις προηγούμενες δεκαετίες οι γυναίκες πραγματικά καταπιέστηκαν μέσα σε ένα ρόλο που τις έπνιγε. Μέσα σε ηλίθιες και κομπλεξικές αρχές που τις στερούσαν την ελευθερία και με άντρες που δεν τις σέβονταν.

Να μην διαφεύγει στον αναγνώστη πως η υποταγή, είναι μια πράξη, (αν αυτή οριστεί ως πράξη) και μια επιλογή ελευθερίας και ανεξάρτητης έκφρασης. Αλλιώς στερείται παντελώς ουσίας και αυθεντικής ύπαρξης.

Κατά τον ίδιο τρόπο, οι άντρες φοβούνται την Κυριαρχία. Επειδή δηλαδή αγνοούν την αληθινή τους φύση και δεν έχουν γνωρίσει (οι περισσότεροι) ούτε έχουν νιώσει το αρχέγονο ένστικτο του κυνηγού, του προστάτη, του Αρσενικού...

Βολεμένοι και αυτοί, από την μια, σε ευκολίες που δήθεν τους προσφέρει η ισότητα των φύλων, και σε τάχα βολές που καθιερώθηκαν με την εξομοίωση, και από την άλλη, τυφλωμένοι σε μια στείρα και ηλίθια αντιπαράθεση με τις γυναίκες για τα προφανή!

Είναι βαθειά μου πεποίθηση πως κανένας ρόλος, ένθεν και ένθεν, δεν πρέπει να χαρίζεται, αλλά να κατακτάται. Ο άντρας πολιορκεί και όταν το αξίζει, κάνει την γυναίκα να παραδοθεί. Ο άντρας κυνηγά και η γυναίκα στον κατάλληλο θηρευτή, γίνεται το θήραμά του.

“Aγγισμα”

 Το περιμένεις
 νερό στα ξηρά σου χείλη
 αναριγείς στη προσμονή του
 ουρλιάζουν οι φωνές επιθυμίας

 στην έλλειψή του
 χαράζει στο κορμί σου το ανεκπλήρωτο
 όταν στην θέση σου αναπνέεις
 τις ανάσες που σου έδωσε χθες

 σ’ αγγίζει και χάνονται οι στιγμές
 το χαμόγελο ανθίζει
 δεν έχει σημασία τι θ’ ακολουθήσει
 αρκεί να έρθει

 παραδομένη στην έκσταση
 σε ανείπωτους δρόμους ηδονής
 πέρα από σύνορα γνωστά
 το άγγιγμά του σε οδηγεί

 παράδοση εγκεφαλική
 παράδοση ερωτική
 αναμονή τρελή
 σε ότι έρθει, σε ότι φέρει

 σ’ αγγίζει, σε κοιτά
 ντρέπεσαι, μα δεν διστάζεις
 ό,τι σου ορίσει θα κάνεις
 σημάδια στο κορμί

 πόνος που δεν πονά
 ταπείνωση εξύψωσης
 χρησιμοποίηση αξίας
 αντίληψη της θέσης σου, ξανά

 ο χρόνος τρέχει μα οι στιγμές ακίνητες
 μια λέξη απαγγέλλεται απ το στόμα σου
 κι άλλο, κι άλλο…

 Σας ικετεύω κι άλλο…

“απομακρύνεσαι κι όλο ζυγώνεις”

 κι όμως ψάχνεις
 ψάχνεις να ανακαλύψεις
 τι σε τραβά αγριεμένα
 τι σε φέρνει εδώ

 τι σε μεταμορφώνει σε πεταλούδα
 που γυρνά γύρω από το φως
 φωτίζοντας αθέατες ρωγμές
 η όψη σου θυμώνει

 περνάει τις γρίλιες η επιρροή Του
 η σκέψη σου περιπλανιέται στην ισχύ Του
 ζεσταίνει τις παγωμένες νύχτες σου
 ντροπή σαν ξυπνάς, Τον σκέφτεσαι

 και απομακρύνεσαι
 κρύβεσαι στο σκοτάδι σου
 με μάτια να γυαλίζουν
 γάτα που σκιάζεται

 το δωμάτιο γυρίζει
 το κινητό στο χέρι
 τα μάτια διαβάζουν
 το χέρι τρέμει

 μυαλό που πάλλεται
 ψάχνεις να βρεις
 σθένος και λογική
 να σε φρενάρουν

 η δύναμη χρειάζεται
 το λογικό δεν έχει γνώμη
 η θέση σου στο πάτωμα
 κι εκεί θα γονατίσεις

 θα κλάψεις με λυγμούς
 γιατί αδούλωτη “ανήκες”
 προσπάθησες μα το μυαλό είναι λυτό
 τα δάκρυα σου θα πλύνουν τα πόδια

 Αυτού που θα γίνει ο Κύριος σου

Χαμογελάς...

Σαν σε αγγίζω ικανοποιημένος, χάνεσαι
 σε μονοπάτια αδιάβατα μυαλού
 χαράζοντας στιγμές που θαρρούσες απόρθητες
 απόλαυση και τέρψη το χάδι της παλάμης μου

 γονάτισες αγνοώντας, μα ακολούθησες
 σαν έτοιμη για θυσία
 κι όμως άκουγες το μέσα σου
 στις σιωπές που για καιρό σου έκλειναν σφιχτά το στόμα

 θλιμμένα δένδρα άνθισαν
 το χειροκρότημα ακούστηκε σαν έπεσε η αυλαία
 οι μελαγχολικές κραυγές έγιναν χαμόγελα
 το γράμμα αποχαιρετισμού στις κακές αναμνήσεις γράφτηκε

 το πάτωμα καθάρισε απ τα αποτσίγαρα
 οι στάχτες έφυγαν
 το δωμάτιο δεν είναι πια έρημο
 το κερί δεν τρεμοσβήνει

 οι αισθήσεις ζωντάνεψαν
 τα δάκρυα που κυλούν είναι πλέον ηδονής
 φωτίστηκε το μέλλον
 οι άλογοι περίπατοι σε μοναχικά μονοπάτια έληξαν

 χαμογελάς…