Σε μια από τις μακρές συζητήσεις που είχα με σκλάβα (πολλά χρόνια στον χώρο και σε Μ/s πλαίσιο), ανάμεσα στις πολλές ερωτήσεις που μου απηύθυνε, ήταν και η παρακάτω:
“αναρωτιιεμαι Κυριε, αν η χρηση των επιθετων απο Τον Κ προς την σκλάβα (αχρηστη, ζωο, πουτανα... κ.ο.κ) εχουν καποιο σκοπο συγκεκριμενο... θελω να πω, πολλοι άντρες πάνω στο σεξ λενε τετοια στη γκομενα τους, αλλα στη σχεση Α/σ εχουν καποιο λογο? ειναι απλα για την ταπεινωση της η Ο Κ με αυτον τον τροπο θελει να της δειξει και κατι αλλο? πιο βαθυ? υπαρχει κατι αλλο?”
Το θέμα “ταπείνωση”, αφενός απασχολεί, αλλά και καυλώνει, πολλές subs και slaves, αφετέρου είναι, και αυτό, ένα αμφιλεγόμενο θέμα με πολλές, διαφορετικές και συχνά με αρκετά αντικρουόμενες απόψεις. Για παράδειγμα, υπάρχουν απόψεις που υποστηρίζουν πως η ταπείνωση είναι πράξη που δείχνει την έλλειψη σεβασμού του Κ προς την προσωπικότητα της υ, άλλoι/ες προβάλλουν την αντίληψη πως κάποιες λέξεις (ή πράξεις) είναι αποδεκτές, ενώ κάποιες άλλες όχι κλπ.
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί/ές που τάσσονται υπέρ της άποψης, (συνηγορώ), πως δεν υπάρχει τίποτα που να λαμβάνεται ως ταπείνωση για την υ, όταν προέρχεται από τον Κ της.
Με αφορμή την ερώτηση της σκλάβας, και βάσει της απάντησης που της έδωσα, παρουσιάζω, εκτενέστερα την θέση μου στο ζήτημα:
Αρχικά, σε σχέση με το πρώτο σκέλος της ερώτησής της, θέτω κάποια παραδείγματα συνοπτικά, που το καθένα παρουσιάζει και ταυτόχρονα εξηγεί σε ένα βαθμό, υπάρχουσες συμπεριφορές.
Α. Ο Κ κουβαλάει vanilla συνήθειες, από το παρελθόν. Το να βρίζει (;) την γυναίκα, στην ερωτική πράξη, το είχε (και το έχει) ως επίδειξη δύναμης, ως τόνωση της αυτοπεποίθησής του, ακόμα και ως εκτόνωση μιας πολύ ήπιας μορφής σαδισμού σε πρώιμο στάδιο.
Β. Ο Κ μανιπουλάρεται απο την καύλα της σκλάβας, και παρασύρεται από το δήθεν αρχέγονο ένστικτο, πως όσο πιο πολύ ικανοποιείς την γυναίκα σεξουαλικά, τόσο πιο άντρας νιώθεις. Στην ουσία, αυτός ο Κ βιώνει topping from the bottom. Δηλαδή, έχει μετατραπεί σε υποτακτικός της υποτακτικής του, ή στην καλύτερη περίπτωση έχει γίνει το βοήθημα της καύλας της. Ενας, ακόμα, “δονητής”.
Βρίζει την υποτακτική/σκλάβα, βλέπει πως αυτή καυλώνει, και την βρίζει περισσότερο.
Με ακριβώς την ίδια “λογική” κινείται σε όλο το πλαίσιο.
Δίνει πόνο στην υποτακτική/σκλάβα, εισπράττει την ηδονή της, την βρίζει περισσότερο κ.ο.κ
Δηλαδή τέτοιοι Κ, με παρόμοιες συμπεριφορές, μετατρέπουν σε πρωταρχική σημασία και σπουδαιότητα, την ικανοποίηση της υποτακτικής/σκλάβας και μάλιστα όπως η ίδια την αυτοπροσδιορίζει! Εχουν χάσει δηλαδή το βάθος. Ολη την πραγματική υπόσταση του D/s και του M/s.
Η ασύμμετρη σχέση, εκ της φύσεώς της, θέτει εξ αρχής, τον Κ ως το δυνατό μέρος και αυτό ισχύει πάντα, σε όλες τις εκφάνσεις της. Με ξεκάθαρο, αδιαμφισβήτητο και αδιαπραγμάτευτο τρόπο. Οταν σε στιγμές ερωτικής διέγερσης (αλλά και άλλες) ο Κ επιφέρει με το φέρσιμό του, μεταβολές ως προς το αμετάβλητο της θέσης του και της ιδιότητάς του, στην ουσία νοθεύει την φύση της σχέσης ως προς τον σκοπό της ή ακόμα της προσδίδει μια νέα μορφή, εντελώς ξένη με τον χώρο μας.
Ο Κ (πρέπει να) χρησιμοποιεί την υποτακτική/σκλάβα για την δική του καύλα. Οπως ακριβώς θέλει – επιθυμεί – γουστάρει αυτός. Μαθαίνει στην υ του (όχι εύκολο κομμάτι, απαιτεί και αυτό δουλειά, από Κ που πραγματικά το έχει) να καυλώνει και να εισπράττει ευχαρίστηση επειδή χρησιμοποιείται. Οχι γιατί ο Κ ασχολείται μαζί της, αλλά γιατί αυτή είναι η θέση της μέσα στην D/s, πόσο μάλλον στην M/s σχέση. Να ικανοποιεί και να υπηρετεί τον Κ της. Αυτή είναι η απόλαυση, η ηδονή και η τέρψη της.
Οταν προσωπικά αποκαλώ κάποια, από μικρή έως όπως καυλώσω, το κάνω πρωταρχικά και κυρίως, γιατί αυτό θέλω-έτσι νιώθω εκείνη την στιγμή.
Εχει μεγάλη δόση αλήθειας, πως για τις περισσότερες υποτακτικές/σκλάβες, εκφράσεις που γενικά χαρακτηρίζονται ως υβριστικές και λόγια που κοινωνικά θεωρούνται χυδαία, λειτουργούν στο υποσυνείδητό τους, ως μια βαθμίδα αύξησης, από την μια της υποταγής τους και από την άλλη της καύλας τους.
Αυτό συμβαίνει για αρκετούς λόγους με βασικότερο τον εξής:
Λόγω του ότι ως βανίλες ερωτικά, δεν δέχονταν το “καριόλα – πουτάνα – γαμιόλα – ξεκωλιάρα – σκρόφα – σκύλα...” από τον κάθε σύντροφό τους, αλλά και εν γένει ως άνθρωποι δεν ανέχονται να τις βρίζει κανένας.
Τώρα σε λέξεις όπως, “άχρηστη, ηλίθια, ζώο, σιχαμένη, τιποτένια, βρωμιάρα, αντικείμενο...” δηλαδή κοινωνικά υποτιμητικές, πολλές υποτακτικές αλλά και αρκετές σκλάβες, νιώθουν ταπείνωση στο άκουσμά τους.
Αυτό είναι αφενός, κατάλοιπο της πολιτιστικής κουλτούρας και των βιωμάτων που είχαν από την vanilla ζωή τους, αφετέρου οφείλεται σε λανθασμένη ή ανεπαρκή εκπαίδευση από τους Κ τους.
Σε κάθε περίπτωση, ως γενική αρχή, πρέπει να παίζει ρόλο μόνο το ηχόχρωμα και το ύφος του Κ και όχι οι λέξεις*.
Παράδειγμα 1:
-που είναι η συγγνώμη σου ηλίθια σκύλα;
-τσακίσου τιποτένια βρώμα...
*Σε αυτόν τον τομέα ο Κ, οφείλει ταυτόχρονα να δημιουργεί και την απόσβεση από το κοινωνικό νόημά τους. Δηλαδή στην ουσία, να στοχεύει έτσι ώστε η υποτακτική/σκλάβα, να μένει μόνο στο ύφος του και όχι στις λέξεις που χρησιμοποιεί.
Παράδειγμα 2:
-μπράβο ζώον. (Eνδειξη ικανοποίησης και ενίσχυσης. Πού είναι η ταπείνωση;)
-έλα να σε παίξω τάβλι άχρηστη (Τρυφερό κάλεσμα. Πού είναι η ταπείνωση;)
Αλλου είδους παράδειγμα.
Ο Κ πνίγει την υποτακτική/σκλάβα με τον πούτσο του. Την πιέζει ενώ την κρατάει από τα μαλλιά και ταυτόχρονα, ενώ την φτύνει και την χαστουκίζει, λέει:
-Ετσι σιχαμένη σκρόφα. Εγώ ορίζω το πότε θα αναπνεύσεις. (Πού ειναι η ταπείνωση στην στιγμή καύλας και για τους δυο τους;)
Aπό την άλλη, και μόνο με ένα βλέμμα περιφρόνησής του, ή με ένα άκουσμα χωρίς ένταση, του “με απογοήτευσες μικρή”, η υποτακτική/σκλάβα θα νιώσει πραγματικά το πόσο ταπεινή είναι μπροστά του.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μπερδεύεται ή να υπάρχει σύγχιση μεταξύ ταπεινότητας και ταπείνωσης.
Ο Κ καλύπτει τις ανάγκες που πραγματικά έχει η υποτακτική/σκλάβα του (ενδιαφέρεται για την σύντροφό του, σπαταλά χρόνο και ενέργεια να ανακαλύπτει και να εξελίσσει...) όχι τις δήθεν ανάγκες που της έχουν δημιουργήσει τα διάφορα κοινωνικά πρότυπα στην βανίλα ζωή της. Σύμφωνα με αυτές τις ανάγκες και σε συνδυασμό με αυτό που ορίζει ως πλαίσιο στην σχέση, το κάνει με τους τρόπους που αυτός θέλει, που αυτός αποφασίζει, όταν, όσο και όπως αποφασίσει.-
Από την άλλη, σε όσες έχουν συνδέσει το βρίσιμο με την ταπείνωση, ως πρακτική που τους αρέσει, και άρα με την καύλα τους, θα θέσω ένα ερώτημα:
Σας καυλώνει, για παράδειγμα το άκουσμα “καριόλα”, ή το ότι σας αποκαλεί ο Κ, όπως αυτός καυλώνει;
Aς βάλω στη θέση αυτών των λέξεων που προαναφέρθηκαν, μια άλλη λέξη, καθόλου "ένοχη"!
Εικόνα:
Ο Κ ορίζει στην υποτακτική/σκλάβα να πάει σπίτι του. Κάποια στιγμή της δείχνει μια πετσέτα.
Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
-Τι είναι αυτό μικρή;
-πετσέτα Κύριε
-Είναι καθαρή;
-μάλιστα Kύριε
-Ομορφα. Βάλτη στο πάτωμα, σήκωσε την φούστα σου και κατούρησέ την
-μάλιστα Κύριε, αμέσως
εκτελεί
- Τώρα πάρτην, πήγαινε έξω, βούτηξέ την στις λάσπες και στα χώματα και φέρτην πάλι εδώ. Τσακίσου
-μάλιστα Κύριε, αμέσως. τσακίζομαι
την φέρνει
-Τι είναι αυτό μικρή που κρατάς στα χέρια σου;
-πετσέτα Kύριε
(Xαστούκι)
- Ειναι καθαρή μικρή;
-οχι Kύριε
(Xαστούκι πάλι)
-Αρα;
-είναι μια βρώμικη πετσέτα Kύριε
-Σήμερα αυτό είσαι
-μάλιστα Κύριε, όπως επιθυμείτε
-Τι είσαι μικρή;
-μια βρώμικη πετσέτα Kύριε
O K παίζει την υποτακτική/σκλάβα, την χρησιμοποιεί, την σκίζει ή ό,τι άλλο καυλώνει, και την αποκαλεί “βρώμικη πετσέτα”
Σκεφτείτε λοιπόν, πόσο σας καυλώνει να είστε μια “βρώμικη πετσέτα”, όταν αυτό θελήσει ο Κ;
Ακόμα και αυτές οι υποτακτικές/σκλάβες, που θεωρούν πως υπάρχει ταπείνωση σε μια D/s ή M/s σχέση, πρέπει να απεμπλακούν από την άποψη, πως η ταπείνωση προκαλείται από κλισέ “χυδαίες” λέξεις ή από πράξεις που θεωρούνται ως εξτρήμ, μόνο και μόνο επειδή είναι ασυνήθιστες στους πολλούς ή άγνωστες στον βανίλα κόσμο!
Πρέπει οι υποτακτικές/σκλάβες, να αποσυνδέσουν την ταπείνωση από την ηθική μείωση της αξιοπρέπειάς τους. Αυτά είναι ιδιότητες των βανίλα.
Ο Κ με την επιλογή του να αναλάβει κάποια, πόσο μάλλον να δημιουργήσει σχέση μαζί της, την κάνει να νιώσει την αξία της και παράλληλα της δείχνει/δίνει τον σεβασμό του.
Αξιοπρέπεια στον κόσμο του D/s και M/s, είναι η ακολουθία των κανόνων σωστής συμπεριφοράς, αλλά της σωστής συμπεριφοράς που ο Κ ορίζει ποιά θα είναι ΚΑΙ όχι οι κοινωνικές νόρμες και τα χρηστά ήθη!
Δηλαδή αν για τον Κ και για το πλαίσιο που έχει ορίσει, είναι σωστή συμπεριφορά το να φάει η υποτακτική/σκλάβα από το πάτωμα ή στο πάτωμα, στον βανίλα κόσμο κάτι τέτοιο θα πρόσβαλε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και θα οριζόταν ως ταπείνωση! Στον χώρο μας ΔΕΝ είναι.
Οσοι/ες αναρωτηθούν αν υπάρχει ένα όριο ή κάποιο στοπ σε όλο αυτό, η άποψή μου είναι πως όταν στο κεφάλι του Κ κατοικεί μυαλό, δηλαδή ανάμεσα στα άλλα, ΕΓΓΥΑΤΑΙ τα θέματα ασφάλειας και υγιεινής, και την σχέση την διέπει η συμβατότητα μεταξύ των μερών που την αποτελούν, ΟΧΙ δεν υπάρχει όριο ή αν προτιμάτε το όποιο όριο υπάρχει, το καθορίζει ο Κ.
Από την άλλη, αν και είθισται να θεωρούνται συνώνυμες οι λέξεις ταπείνωση και εξευτελισμός, υπάρχει μια λεπτή αλλά σημαντική διαφορά.
Εξευτελισμός της υποτακτικής/σκλάβας, στον οποίο βέβαια είμαι κάθετα αντίθετος, μπορεί να υπάρξει από τον Κ, σε δύο κύριες περιπτώσεις.
Α. Σε ό,τι αφορά την διαπόμπευση της στο οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό περιβάλλον της, με σκοπό την έντονη ηθική και κοινωνική μείωσή της.
Β. Στο να την οδηγήσει ο Κ σε εσωτερική έκθεση, και αυτό που θα την κάνει να δει, να την προσβάλλει πρωτίστως ως άνθρωπο και δευτερευόντως ως υποτακτική/σκλάβα.
Εν κατακλείδι
Είναι γεγονός, πως η διαφορετικότητα των ανθρώπων, οδηγεί την κάθε σχέση να δημιουργεί τα δικά της θέλω, βάσει της μοναδικότητας αλλά και της ξεχωριστής προσωπικότητας των μερών που την αποτελούν, και άρα να διαμορφώνεται ανάλογα,
ωστόσο πιστεύω, πως όπως δεν υπάρχει “ολίγον έγκυος”, έτσι δεν μπορούν να σταθούν σε μια σχέση D/s, ειδικά σε M/s, θεωρητικά ή λογικά δεδομένα, επάνω στα οποία μπορεί η υποτακτική/σκλάβα να στηρίζει την σκέψη της, άρα και την καύλα της, σε λογικές-προτιμήσεις του στυλ:
Μου αρέσει το πουτάνα άλλα όχι το άχρηστη...,
μου αρέσει το σκύλα αλλά όχι το τιποτένια...,
μου αρέσει το καριόλα αλλά όχι το βρωμιάρα...,
με καυλώνει το φτύσιμο αλλά όχι το κατούρημα...,
με φτιάχνει το γλύψιμο από τον καθρέπτη αλλά όχι από το πάτωμα... ναι στο σκίσιμο του μουνιού μου αλλά όχι του κώλου μου... κ.ο.κ
Η υποτακτική/σκλάβα ΔΕΝ αυτοπροσδιορίζεται, αλλά ετεροπροσδιορίζεται από τον Κ της.-
Ο Κ ορίζει-αποφασίζει πως θα αποκαλεί ή θα χρησιμοποιεί την υποτακτική/σκλάβα του, ΟΧΙ η ίδια.-
Υ.Γ. Σε επόμενο κείμενο, θα αναφερθώ σε ένα περισσότερο ακανθώδες θέμα, που ενώ καυλώνει κάποιες, τις περισσότερες τις φοβίζει, αρκετές το θεωρούν απωθητικό, ενώ άλλες το αποδοκιμάζουν έντονα. Αυτό της ταπείνωσης σε δημόσιο χώρο – παρουσία τρίτων κλπ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου