Με δεδομένο (?), την γνώση της μεγάλης διαφοράς των νοημάτων, υποτακτική και σκλάβα, εκθέτω τους παρακάτω προβληματισμούς.
Αρχικά, για την κατανόηση του κειμένου, πρέπει να αντιληφθεί η αναγνώστρια, πως με τον όρο “σκλάβα”, αναφερόμαστε σε σχέση ή πλαίσιο M/s 24/7. Δεν υπάρχει σκλάβα μερικής απασχόλησης, όπως δεν υπάρχει ολίγον έγκυος.
Η συνοπτική απόδοση του όρου και του νοήματος “σκλάβα”, είναι η πλήρη παράδοση του ελέγχου της στον Κύριο της και η ολική αποστέρηση των δικαιωμάτων της. Οποιοδήποτε δικαίωμα υφίσταται πλέον, καθορίζεται από τον Ιδιοκτήτη της.
Όμως, εδώ πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη δύο σημαντικοί παράμετροι.
1. Για να βιώνεται ουσιαστικά το M/s και όχι να αποτελεί μέρος της πραγματικότητας, φαντασία ή φαντασίωση, ο Κ ως Ιδιοκτήτης, αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη της σκλάβας, παρέχοντας της διαμονή, σίτιση, ένδυση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κλπ, αλλά ταυτόχρονα μη στερώντας από τη σκλάβα, την ευχέρεια αλλά και τα εχέγγυα να αποχωρήσει ανά πάσα στιγμή από τη σχέση, αλλιώς στο πέρασμα του χρόνου η σκλάβα θα είναι σκλάβα της κατάστασης και όχι του Κυρίαρχου.
(Αν αυτό λαμβάνεται ως ουτοπικό, για τα κοινωνικά δρώμενα της δύσκολης εποχής μας, πρέπει να αναγνωρισθεί πως η οποιαδήποτε έκπτωση του ολοκληρωτικού Μ/s, δημιουργεί μείωση του επιθυμητού αποτελέσματος και για τα δύο μέρη)
2. Η λεγόμενη, αλλά απαραίτητη, εκπαίδευση της σκλάβας, δεν πρέπει να έγκειται μόνο στο γεγονός της εκμάθησης της, να εκτελεί τις διαταγές του Κ της για να τον ικανοποιήσει. Η σκλάβα δεν πρέπει να μάθει το πώς να υπηρετεί διεκπεραιώνοντας ή να υπακούει/εκτελεί ως αποπεράτωση μιας διαταγής, (κάτι τέτοιο θα ήταν στείρο και μάταιο για την εξέλιξή της, τόσο της ίδιας όσο και της σχέσης), αλλά το πως θα πληρώνεται και πως θα γεμίζει μέσα από αυτή τη διαδικασία, ανακαλύπτοντας ολοένα και βαθύτερα το είναι της.
Ο Κύριος της σκλάβας, δεν πρέπει να επιθυμεί την αποδόμηση της προσωπικότητας της, αλλά την διαμόρφωση του χαρακτήρα της και την διάπλαση της ιδιοσυγκρασίας της, ως γνώρισμα που υπήρχε και εξελίχθηκε, και συνεχίζει να αναπτύσσεται ή ως κάτι που γεννήθηκε, χωρίς να είναι ακατάλληλο και δίχως να είναι ασύμβατο με αυτήν και το M/s.
Κανείς Κυρίαρχος που σέβεται τον εαυτό του και την ιδιότητα του, ως φύση του, δεν εξουδετερώνει το εγώ της σκλάβας ή δεν απογυμνώνει το είναι της, για να φανεί ή να νιώσει κραταιός.
O Kύριος οφείλει, να βλέπει αλλά και να ανακαλύπτει, με αξιώσεις και προθέσεις για την αλήθεια της, χωρίς να την υπονομεύει από τις αντιφάσεις που τον εξυπηρετούν.
Ο σκοπός της όποιας αποδόμησης της επιχειρείται, κι αυτό μόνο ως αποσυναρμολόγηση των στοιχείων που πνίγουν την έκφραση της σκλάβας, στον δρόμο προς το βαθύ και ουσιαστικό είναι της, πρέπει να γίνεται με καθορισμένο νόημα, στόχο και σκοπό. Η βοήθεια και ο τρόπος ώστε η ίδια η σκλάβα, με την καθοδήγηση του Κυρίου της, να αποσυναρμολογήσει τον ίδιο της τον εαυτό χωρίς να υπονομεύει την αλήθεια της και χωρίς το όποιο νοούμενο ανακαλύπτεται να παραμένει ακαθόριστο.
Πρέπει να κατανοηθεί πως η σκλάβα, με το να αλλάξει το περιβάλλον και τις συνήθειες της, δεν αλλάζει τον εαυτό της.
Απαιτούνται χρόνια –συνήθως- ταξιδιού, ποικίλες και πολυδιάστατες διαδρομές και η κατάλληλη και συνεχής καθοδήγηση και διδασκαλία για να γίνει σκλάβα.
Δεν φτάνει να αποδεχτεί η ίδια τον εαυτό της ως σκλάβα, αλλά χρειάζεται να της δοθούν από τον Κύριο της, τα κατάλληλα κλειδιά ώστε η διαρκώς αυξανόμενη νοητική της δυνατότητα, να της επιτρέψει να γνωρίσει και να κατανοήσει τον εαυτό της με μια πρωτόγνωρη προέκταση των αισθήσεων της, ως ενσυνείδητη στάση ζωής, με αποτέλεσμα την θεμελιώδη αποδοχή της θέσης της.
Επειδή η ικανότητα να βιώνει ο άνθρωπος συνειδητά, δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος, αρκετές φορές η σκλάβα κάνει το λάθος να ορίζει η ίδια την πραγματικότητά της ή να την δημιουργεί από την επιθυμία της να είναι σκλάβα.
Μόνο ο κατάλληλος Κύριος, μπορεί να της παράσχει την αναλυτική ικανότητα της εμπειρίας. Δύσκολο ως και μη ευκόλως κατανοητό, αλλά το ταξίδι του M/s, όσο μαγικό και πρωτόγνωρα όμορφο είναι, παραμένει εξίσου απαιτητικό και για τα δύο μέρη.
Δημιουργεί το οξύμωρο να είναι περίπλοκο μέσα στην απλότητά του.
Το BDSM είναι ένας χαοτικά μεγάλος χώρος και παράλληλα ελαστικός, ώστε να καλύπτει ή να μην πνίγει την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, αλλά και να μπορεί να συμπεριλαμβάνει την διαφορετικότητα, σε αρχές, απόψεις, θέσεις, γούστα...
Παρ όλο που δ ε ν υπάρχουν καθολικοί κανόνες, γενικά πρωτόκολλα και δήθεν ιερά βιβλία, δεν μπορεί, ούτε και εδω να τετραγωνιστεί ο κύκλος.
Πρέπει να είναι σαφές ότι,
Δεν αποτελεί τίτλο και προνόμιο μόνο το να είναι κάποιος Αφέντης, αλλά το ίδιο σημαντικός, από τη δική του σκοπιά, είναι ο τίτλος για κάποια να είναι σκλάβα.
Σε αυτό το μακρύ και χωρίς τέλος ταξίδι της, αναμφισβήτητα απαιτείται μεγάλη ψυχική δύναμη και θάρρος από τη σκλάβα για την εκκίνηση του, αλλά το σθένος της δεν αυτοπροσδιορίζεται από την ίδια.
Μετά την αρχική επιλογή της, ετεροπροσδιορίζεται απο τον Κύριο της.
Eνω δεν πρέπει να υπάρχει priori και de facto, γιατί να υφίσταται ένα τέτοιο Αρχετυπικό δίπολο;
Η δυαδικότητα ΑΦΕΝΤΗ/σκλάβας, είναι μια καθημερινή πραγματικότητα η οποία απαιτεί συναισθηματική ωρίμανση και από τα δύο μέρη, εντούτοις ο Κυρίαρχος θα τροφοδοτήσει, θα ενισχύσει και θα θωρακίσει τη δύναμη της σκλάβας, τόσο στην διάρκεια της εκπαίδευσής της, όσο, και κυρίως, στη συνέχεια της κοινής διαδρομής, αλλά και στην ενίσχυση της σκλάβας, με τρόπο που να μπορεί να συνεχίσει αμετάβλητα από την ιδιότητά της, μετά την αποδέσμευσή της.
Είναι δε, από τις σημαντικότερες υποχρεώσεις του Αφέντη, να συνεχίζει να το κάνει σε όλη τη κοινή πορεία.
Είναι καθήκον του Κ, πρωτίστως για τον εαυτό του, να θέλει, να μπορεί και να γνωρίζει, να υποστηρίξει σωστά και με τις απαραίτητες ικανότητες, αυτή τη διαδικασία.
Αν έστω και ένα από τα τρία χαρακτηριστικά απουσιάζει ή είναι σε μικρότερο από τον απαιτούμενο βαθμό, τότε η σχέση θα βαλτώσει ή θα λήξει, αργά ή γρήγορα.
Οι αρνητικές συνέπειες τέτοιας κατάστασης, πάντα επιβαρύνουν την σκλάβα.
Η σκλάβα πρέπει να λαμβάνει συνεχώς από τον Κ της, την μεγάλη δύναμη που χρειάζεται, όχι μόνο για να είναι στη σχέση και στα καθήκοντά της σωστή, αφοσιωμένη, με την κατάλληλη προσήλωση και με τις απαραίτητες αντοχές, αλλά και για να μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι της και μετά την λήξη της σχέσης.
Η μεγαλύτερη δύναμη της σκλάβας, είναι η ουσιαστική παράδοσή της. Δεν πρέπει όμως αυτή η παράδοση να γίνει στο όνομα της συνήθειας, μιας καλής καθημερινότητας, της δυσχέρεια της αποδέσμευσης ή της ρομαντικής αγάπης, ούτε να είναι ατελή, ημιτελή ή ελλιπής.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η σκλάβα, γίνεται ή παραμένει ως ιδιοκτησία από την ανάγκη της να είναι σκλάβα. Κάτι τέτοιο είναι και θα παραμείνει ατελεύτητο, όσο κι αν εξυπηρετεί την ίδια ή και τον Κύριο της.
Η διαδικασία δεν πρέπει να οδηγεί σε "τέλμα" ως προς την εξερεύνηση και την αποδοχή της φύσης της, γιατί πάντα υπάρχει το πιο βαθιά, το όλο και πιο βαθιά.... Ο ιδιαίτερος ηδονισμός μέσα από την ασφάλεια της έρευνας στη συνοδοιπορία του μυαλού για το όλο και πιο βαθιά... Εκεί που τα προσωπεία και οι αναστολές της, (ψυχικές, συναισθηματικές, πνευματικές, σεξουαλικές) θα συντριβούν.
Για να αποκτήσει Κάποιος το δικαίωμα να εκπαιδεύει κάποια και μάλιστα σε άγνωστο χρονικό ορίζοντα και με πλήρη έλεγχο, οφείλει να κατέχει την απαραίτητη θέληση, τον απαιτούμενο χρόνο, την ενδεδειγμένη ενέργεια και την αναγκαία επάρκεια γνώσης και εμπειρίας.
Πρέπει δε, να δουλεύει εξακολουθητικά την αυτογνωσία του, την συναισθηματική και εσωτερική ισορροπία του, καθώς και να έχει συνείδηση της σημαντικής, αν όχι τεράστιας, ευθύνης που αναλαμβάνει.
Δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία τύπου 'όσα ξέρω με καλύπτουν' και λογιστική προσέγγιση του στυλ 'καλά είμαστε', δεν χωρούν εδώ και δεν έχουν θέση εδώ.-
Εχω ακούσει στον χώρο, τον προσδιορισμό της σκλάβας ως ιδιοκτησία και την παρομοίωση της ως αντικείμενο, ωστόσο πρέπει να γίνει κατανοητό, πως
1. Κανείς δεν σέβεται την ιδιοκτησία του, όταν δεν γνωρίζει, δεν αφουγκράζεται, δεν προβλέπει και δεν καλύπτει τις ουσιαστικές ανάγκες της ιδιοκτησίας του, οπότε σε αυτή την περίπτωση δεν δικαιούται να την έχει.
2. Το αντικείμενο σκλάβα, δεν είναι κάτι χωρίς ψυχή, πνευματικότητα και νόηση και παρ’ όλο που το χρηστικό δεν έχει λόγο στη χρήση του, δεν γίνονται όλο στο όνομα της καύλας ούτε όλα για την ερωτική λίμπιντο και την πλήρωσή της!
Το M/s είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Οσοι/ες το προσεγγίζουν οφείλουν να το κάνουν με τον ανάλογο σεβασμό.
Φρονώ πως, υποχρέωση των ανθρώπων που αποφασίζουν να περάσουν αυτό το κατώφλι, είναι το να κινούνται σοβαρά και υπεύθυνα προς την ουσιαστική κάλυψη των αναγκών τους, αναζητώντας την αρμονία από την συνεπή σχέση των επιθυμώ/θέλω/κάνω/βιώνω, έτοιμοι να αποδώσουν το ανάλογο τίμημα.
Σε κάθε περίπτωση όμως ισχύει το:
"Σφαλερόν εστι τό άν μή οίδε τις ταύτα ή λέγειν ή πράττειν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου