Θέλεις να φύγεις από το σκοτάδι,
θέλεις να προβάλλει
μπρος σου η λάμψη,
εσωτερική αναζήτηση
χρόνων,
θέλεις να σε βγάλει
κάποιος στο φως...
Κινείσαι καιρό σε
μισοσκότεινους διάδρομους,
ψάχνεις προθάλαμο,
διέξοδο στο φως,
ψηλαφίζεις με τα
δάχτυλα σου,
αναζητάς έστω μια
ανταύγεια...
αναλώθηκες σε
σκοτεινιές,
έφθαρες την ψυχή σου,
πήρες κι έδωσες, μα
ήταν τίποτα,
"νεκρό"
κορμί σε κατανάλωση,
νισάφι η θολούρα,
θέλεις το φως...
τα χέρια σου
πληγώνονται,
απογοητεύεσαι,
κουράζεσαι,
αποκαρδιώνεσαι,
απελπίζεσαι,
κι όμως ξέρεις ότι το
θέλεις...
και προσπαθείς να
βρεις παράθυρο,
σκοντάφτεις, πέφτεις,
χτυπάς,
πονάς, σέρνεσαι,
σηκώνεσαι,
συνεχίζεις αθάρρευτα,
δειλά...
διστάζεις,
λιγοψυχείς, φοβάσαι,
κι όμως το νιώθεις,
θέλεις το λούσιμό
του,
να γευτείς την
ακτινοβολία του,
να γεμίσεις απ'
αυτήν...
Αυτή είναι η λαχτάρα
σου,
αυτή κι η λύτρωσή
σου,
η απαλλαγή απ' το
σκοτάδι
το βγάλσιμό σου στο
φως...
κι όσο αργείς η
δίοδος στενεύει,
το δωμάτιο γίνεται
μικρό, σε πνίγει,
το στέγαστρό του σε
σιμώνει
θαρρείς θα πέσει
επάνω σου...
Ακούς τα βήματά Του,
ζυγώνει, έρχεται, σε
πλησιάζει,
πιάνει το χέρι σου
σφιχτά και σε σηκώνει,
νιώθεις την ένωση
αδιάρρηκτη...
αργά βήματα, σταθερά,
δύσκολος δρόμος,
κοντοστέκεσαι,
αλλά σε οδηγεί στο
φως,
το αισθάνεσαι και
συνεχίζεις...
Αυτός θα σε βγάλει
εκεί,
θα στο φανερώσει, θα
στο μάθει,
όμως εσύ, πρέπει να
κλείσεις πίσω σου,
τον δρόμο προς το
σκοτάδι...
ΟΡΙΣΤΙΚΑ.
♥~
ΑπάντησηΔιαγραφή