Σαν σε αγγίζω ικανοποιημένος, χάνεσαι
σε μονοπάτια αδιάβατα μυαλού
χαράζοντας στιγμές που θαρρούσες απόρθητες
απόλαυση και τέρψη το χάδι της παλάμης μου
γονάτισες αγνοώντας, μα ακολούθησες
σαν έτοιμη για θυσία
κι όμως άκουγες το μέσα σου
στις σιωπές που για καιρό σου έκλειναν σφιχτά το στόμα
θλιμμένα δένδρα άνθισαν
το χειροκρότημα ακούστηκε σαν έπεσε η αυλαία
οι μελαγχολικές κραυγές έγιναν χαμόγελα
το γράμμα αποχαιρετισμού στις κακές αναμνήσεις γράφτηκε
το πάτωμα καθάρισε απ τα αποτσίγαρα
οι στάχτες έφυγαν
το δωμάτιο δεν είναι πια έρημο
το κερί δεν τρεμοσβήνει
οι αισθήσεις ζωντάνεψαν
τα δάκρυα που κυλούν είναι πλέον ηδονής
φωτίστηκε το μέλλον
οι άλογοι περίπατοι σε μοναχικά μονοπάτια έληξαν
χαμογελάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου