Υποταγή ή Καταπίεση;
Και τότε ο άνδρας, παίρνει δικαιωματικά τον ρόλο του Ανδρα / Αρσενικού και η γυναίκα υποτάσσεται στο μεγαλείο του, λαμβάνοντας την θέση της γυναίκας / θηλυκού.
Σε καμία περίπτωση οι ερωτικές σχέσεις δεν πρέπει να καλουπώνονται και να περιχαρακώνονται στην εν γένει ανθρώπινη αντίληψη περί εξουσίας. Αντιθέτως πρέπει να σπάνε τέτοια δεσμά που έχουν δημιουργηθεί και βασίζονται μόνο σε ανόητα κοινωνικά πρότυπα και σε χρηστά ήθη που διακατέχονται αποκλειστικά από κρετινισμό.
Αντίθετα με όσα υποστηρίζει το κείμενο, η ατομικότητα, πρέπει να παίξει κύριο και πρωταγωνιστικό ρόλο στις ερωτικές σχέσεις. Δεν ακολουθούμε text book ούτε βασιζόμαστε σε καθολικά πρότυπα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ιδιαίτερος και μοναδικός. Ετσι και η κάθε σχέση έχει τα δικά της ξεχωριστά και απαραλλήλιστα χαρακτηριστικά, ασχέτως της αρχικής δομής που διέπει την Ασύμμετρη σχέση ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ/υποταγής.
Τα παραδείγματα της τροχαίας, της χρήσης του αυτοκινητόδρομου κλπ, που έξυπνα και τεχνηέντως παρουσιάζει το κείμενο, βασίζονται, και σωστά βασίζονται, πάνω σε δομές που έχουν δημιουργήσει οι κοινωνίες. Μια ερωτική σχέση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Όταν ως επιβάτης μπαίνεις σε ένα πλοίο, αποδέχεσαι a priori την ικανότητα του πλοιάρχου, γιατί βασίζεσαι ακριβώς πάνω σε αυτές τις κοινωνικές διαρθρώσεις που κοσμούν το περιβάλλον που μεγαλώνουμε.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΕ ΜΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ. Εκεί οι δομές δημιουργούνται εκ του μηδενός και καθιερώνονται μόνο επειδή το Αρσενικό κερδίζει τον ρόλο του οδηγού (καπετάνιου). Διατηρούνται δε, σε μια καθημερινή και εξακολουθητική διαδικασία, που σέβεται και υποστηρίζει το έκαστος εφ ω ετάχθη.
Αυτά, εν ολίγοις. Κατά τα άλλα, το κείμενο έχει αρκετά χαρακτηριστικά που θέτουν σωστές βάσεις.
P.S Για μένα η υποταγή είναι ένα βαθύ, πλήρες και ουσιαστικό συναίσθημα και μόνο αν προσεγγιστεί έτσι και από τα δύο μέρη, έχει επιτυχία στην έκβαση της σχέσης αλλά και λήψη των μαγικών στιγμών και μοναδικών συγκινήσεων που προσφέρει
Είμαι υπέρμαχος της Ασύμμετρης σχέσης. Την θεωρώ την μόνη “φυσική” και
ουσιαστική ερωτική σχέση.
Όμως, δεν θεωρώ πως αυτή η Ασυμμετρία πρέπει να ισχύει a priori, πόσο μάλλον αυτό να βασίζεται στο φύλο!
Αλίμονο. Τότε οι άνδρες θα είχαν στα χέρια τους τιμόνι ενός οχήματος που κανείς δεν γνωρίζει αν ξέρουν να το κουμαντάρουν, και οι γυναίκες θα ήταν έρμαια της τύχης. Μιας έρμης τύχης χωρίς κανένα εχέγγυο, όσο αυτό μπορεί να δοθεί, για την πορεία της σχέσης αλλά και την δική τους μέσα σε αυτή.
Σε αυτή την περίπτωση και τα δυο φύλα, θα ένιωθαν την καταπίεση και θα ήταν εσωτερική και μεγάλη.
Οι γυναίκες φοβούνται την υποταγή, γιατί φοβούνται την φύση τους ως προνόμιο, υποχρέωση και δικαίωμα της θηλυκής τους υπόστασης. Φοβούνται τη φύση τους, γιατί την αγνοούν. Την αγνοούν γιατί Α. οι δομές της κοινωνίας στην ανάπτυξή τους, οδήγησαν σε μια πολύ λανθάνουσα έννοια της ισότητας και της απελευθέρωσης και Β. στις προηγούμενες δεκαετίες οι γυναίκες πραγματικά καταπιέστηκαν μέσα σε ένα ρόλο που τις έπνιγε. Μέσα σε ηλίθιες και κομπλεξικές αρχές που τις στερούσαν την ελευθερία και με άντρες που δεν τις σέβονταν.
Να μην διαφεύγει στον αναγνώστη πως η υποταγή, είναι μια πράξη, (αν αυτή οριστεί ως πράξη) και μια επιλογή ελευθερίας και ανεξάρτητης έκφρασης. Αλλιώς στερείται παντελώς ουσίας και αυθεντικής ύπαρξης.
Κατά τον ίδιο τρόπο, οι άντρες φοβούνται την Κυριαρχία. Επειδή δηλαδή αγνοούν την αληθινή τους φύση και δεν έχουν γνωρίσει (οι περισσότεροι) ούτε έχουν νιώσει το αρχέγονο ένστικτο του κυνηγού, του προστάτη, του Αρσενικού...
Βολεμένοι και αυτοί, από την μια, σε ευκολίες που δήθεν τους προσφέρει η ισότητα των φύλων, και σε τάχα βολές που καθιερώθηκαν με την εξομοίωση, και από την άλλη, τυφλωμένοι σε μια στείρα και ηλίθια αντιπαράθεση με τις γυναίκες για τα προφανή!
Είναι βαθειά μου πεποίθηση πως κανένας ρόλος, ένθεν και ένθεν, δεν πρέπει να χαρίζεται, αλλά να κατακτάται. Ο άντρας πολιορκεί και όταν το αξίζει, κάνει την γυναίκα να παραδοθεί. Ο άντρας κυνηγά και η γυναίκα στον κατάλληλο θηρευτή, γίνεται το θήραμά του.
Όμως, δεν θεωρώ πως αυτή η Ασυμμετρία πρέπει να ισχύει a priori, πόσο μάλλον αυτό να βασίζεται στο φύλο!
Αλίμονο. Τότε οι άνδρες θα είχαν στα χέρια τους τιμόνι ενός οχήματος που κανείς δεν γνωρίζει αν ξέρουν να το κουμαντάρουν, και οι γυναίκες θα ήταν έρμαια της τύχης. Μιας έρμης τύχης χωρίς κανένα εχέγγυο, όσο αυτό μπορεί να δοθεί, για την πορεία της σχέσης αλλά και την δική τους μέσα σε αυτή.
Σε αυτή την περίπτωση και τα δυο φύλα, θα ένιωθαν την καταπίεση και θα ήταν εσωτερική και μεγάλη.
Οι γυναίκες φοβούνται την υποταγή, γιατί φοβούνται την φύση τους ως προνόμιο, υποχρέωση και δικαίωμα της θηλυκής τους υπόστασης. Φοβούνται τη φύση τους, γιατί την αγνοούν. Την αγνοούν γιατί Α. οι δομές της κοινωνίας στην ανάπτυξή τους, οδήγησαν σε μια πολύ λανθάνουσα έννοια της ισότητας και της απελευθέρωσης και Β. στις προηγούμενες δεκαετίες οι γυναίκες πραγματικά καταπιέστηκαν μέσα σε ένα ρόλο που τις έπνιγε. Μέσα σε ηλίθιες και κομπλεξικές αρχές που τις στερούσαν την ελευθερία και με άντρες που δεν τις σέβονταν.
Να μην διαφεύγει στον αναγνώστη πως η υποταγή, είναι μια πράξη, (αν αυτή οριστεί ως πράξη) και μια επιλογή ελευθερίας και ανεξάρτητης έκφρασης. Αλλιώς στερείται παντελώς ουσίας και αυθεντικής ύπαρξης.
Κατά τον ίδιο τρόπο, οι άντρες φοβούνται την Κυριαρχία. Επειδή δηλαδή αγνοούν την αληθινή τους φύση και δεν έχουν γνωρίσει (οι περισσότεροι) ούτε έχουν νιώσει το αρχέγονο ένστικτο του κυνηγού, του προστάτη, του Αρσενικού...
Βολεμένοι και αυτοί, από την μια, σε ευκολίες που δήθεν τους προσφέρει η ισότητα των φύλων, και σε τάχα βολές που καθιερώθηκαν με την εξομοίωση, και από την άλλη, τυφλωμένοι σε μια στείρα και ηλίθια αντιπαράθεση με τις γυναίκες για τα προφανή!
Είναι βαθειά μου πεποίθηση πως κανένας ρόλος, ένθεν και ένθεν, δεν πρέπει να χαρίζεται, αλλά να κατακτάται. Ο άντρας πολιορκεί και όταν το αξίζει, κάνει την γυναίκα να παραδοθεί. Ο άντρας κυνηγά και η γυναίκα στον κατάλληλο θηρευτή, γίνεται το θήραμά του.
Και τότε ο άνδρας, παίρνει δικαιωματικά τον ρόλο του Ανδρα / Αρσενικού και η γυναίκα υποτάσσεται στο μεγαλείο του, λαμβάνοντας την θέση της γυναίκας / θηλυκού.
Σε καμία περίπτωση οι ερωτικές σχέσεις δεν πρέπει να καλουπώνονται και να περιχαρακώνονται στην εν γένει ανθρώπινη αντίληψη περί εξουσίας. Αντιθέτως πρέπει να σπάνε τέτοια δεσμά που έχουν δημιουργηθεί και βασίζονται μόνο σε ανόητα κοινωνικά πρότυπα και σε χρηστά ήθη που διακατέχονται αποκλειστικά από κρετινισμό.
Αντίθετα με όσα υποστηρίζει το κείμενο, η ατομικότητα, πρέπει να παίξει κύριο και πρωταγωνιστικό ρόλο στις ερωτικές σχέσεις. Δεν ακολουθούμε text book ούτε βασιζόμαστε σε καθολικά πρότυπα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ιδιαίτερος και μοναδικός. Ετσι και η κάθε σχέση έχει τα δικά της ξεχωριστά και απαραλλήλιστα χαρακτηριστικά, ασχέτως της αρχικής δομής που διέπει την Ασύμμετρη σχέση ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ/υποταγής.
Τα παραδείγματα της τροχαίας, της χρήσης του αυτοκινητόδρομου κλπ, που έξυπνα και τεχνηέντως παρουσιάζει το κείμενο, βασίζονται, και σωστά βασίζονται, πάνω σε δομές που έχουν δημιουργήσει οι κοινωνίες. Μια ερωτική σχέση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Όταν ως επιβάτης μπαίνεις σε ένα πλοίο, αποδέχεσαι a priori την ικανότητα του πλοιάρχου, γιατί βασίζεσαι ακριβώς πάνω σε αυτές τις κοινωνικές διαρθρώσεις που κοσμούν το περιβάλλον που μεγαλώνουμε.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΕ ΜΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ. Εκεί οι δομές δημιουργούνται εκ του μηδενός και καθιερώνονται μόνο επειδή το Αρσενικό κερδίζει τον ρόλο του οδηγού (καπετάνιου). Διατηρούνται δε, σε μια καθημερινή και εξακολουθητική διαδικασία, που σέβεται και υποστηρίζει το έκαστος εφ ω ετάχθη.
Αυτά, εν ολίγοις. Κατά τα άλλα, το κείμενο έχει αρκετά χαρακτηριστικά που θέτουν σωστές βάσεις.
P.S Για μένα η υποταγή είναι ένα βαθύ, πλήρες και ουσιαστικό συναίσθημα και μόνο αν προσεγγιστεί έτσι και από τα δύο μέρη, έχει επιτυχία στην έκβαση της σχέσης αλλά και λήψη των μαγικών στιγμών και μοναδικών συγκινήσεων που προσφέρει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου