Σχετικά με τον πόνο 3 (Συνέχεια)

Συζήτηση περί πόνου, συνέχεια 3

Αρχικό μήνυμα απο  vautrin 

Μεταφέρω με πάσα επιφύλαξη μια πληροφορία που είχα διαβάσει παλαιότερα και σύμφωνα με την οποία ο ανθρώπινος εγκέφαλος αδυνατεί να διατηρήσει επί μακρόν την ανάμνηση του σωματικού πόνου. Θυμόμαστε ότι πονέσαμε αλλά όχι την ίδια την αίσθηση κι ένταση του πόνου.

Εχει μια βάση η πληροφορία που μεταφέρεις, αλλά δεν δημιουργεί κανόνα. Η μνήμη του πόνου (εδώ αναφερόμαστε μόνο στον σωματικό) ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, χωρίς να αποκόπτεται από τη δυσάρεστη συναισθηματική εμπειρία που προκάλεσε ο πόνος.

Να σημειωθεί ότι
α. Κάνουμε λόγο για πόνο που χαρακτηρίζεται ως οξύς (μικρής διάρκειας) και όχι ως χρόνιος
β. Το αίσθημα αυτού του πόνου είναι εξωεγκεφαλικό, δλδ δημιουργείται στο περιφερειακό νευρικό σύστημα (νεύρα που δεν είναι μέρος του εγκεφάλου) η αντίληψη όμως και η επεξεργασία του είναι εγκεφαλική, δλδ από το κεντρικό νευρικό σύστημα. Αυτό ελέγχει τις αντιδράσεις του σώματος στα ερεθίσματα και τις διεγέρσεις που δέχεται. 

Γι' αυτό το λόγο το αποθηκεύει ο εγκέφαλος μας στη μνήμη του. Αν για παράδειγμα, κάποια που έχει δεχτεί στο παρελθόν, οδυνηρό μη συναινετικό πόνο από κάποιον (ή από ατύχημα) στο στήθος της, έχει καταγράψει στη μνήμη της το γεγονός ως απειλή, μπορεί χρόνια μετά, ο εγκέφαλος της να δημιουργήσει την αίσθηση σωματικού πόνου στο σημείο, ακόμα και από ένα απαλό δάγκωμα από τον ερωτικό της σύντροφο. Αυτός ο "πόνος" βέβαια δεν είναι "οργανικός" αλλα βιώνεται ως τέτοιος.

Επίσης, σε άλλες περιπτώσεις οι μύες διατηρούν μέσα τους τη μνήμη του πόνου (συνήθως από τραυματισμό) ή οποία ενεργοποιεί άμυνα ακόμα και με την αίσθηση της αφής στο ίδιο σημείο. Λόγω του ότι έχει δομήσει την αισθητηριακή εμπειρία στον εγκέφαλο, πολλά άτομα μπορεί να έχουν έντονη σωματική αντίδραση με χαλαρό σωματικό ερέθισμα στο ίδιο σημείο.

Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις που άνθρωποι έχουν δεχτεί πολλές φορές ίδιου ή παρόμοιου τύπου πόνο, ακόμα και κλιμακωτά αυξανόμενο, που ο εγκεφαλός τους έχει εξοικειωθεί με αυτόν σε τέτοιο σημείο που να μην ενεργοποιεί τον μηχανισμό άμυνας του, με αποτέλεσμα να δέχονται πόνο που να τους προκαλεί βλάβη και οι αντιδράσεις τους σε αυτόν να είναι μηδενικές ακόμα και για ώρες μετά την πρόκληση του.

Το "ίδιο" περίπου συμβαίνει και στους μαζοχιστές. Ο πόνος που δέχονται επειδή καταγράφεται ως αίσθηση ηδονής στον εγκέφαλο τους, δημιουργώντας εμπειρίες ευφορίας και ικανοποίησης, απενεργοποιεί οτιδήποτε θεωρείται ως απειλή όταν τον δέχονται. Αυτό τους αφαιρεί τα stop άμυνας του νευρικού συστήματος τους και είναι ένας από τους λόγους που τους κάνει να επιζητούν συνεχώς και περισσότερο.