Ο τίτλος του νήματος αρχικά, ίσως φανεί εκτός του θέματος, ίσως και για κάποιους υπερβολικός, αλλά απευθύνεται μόνο σε όσους και όσες δουν και καταλάβουν την ουσιαστική σχέση και σύνδεση τίτλου και περιεχομένου
Πραγματικά αξίζει να το δείτε ως το τέλος (όσοι-ες μπορέσετε)
Για όσους-ες δεν αντέξουν και για όσους-ες δεν γνωρίζουν Αγγλικά, η μετάφραση:
Οταν ήμουν κουτάβι, σε διασκέδαζα με τις φατσουλες μου και σε έκανα να γελάς
με φώναζες "παιδί σου"
και παρά τον σημαντικό αριθμό δαγκωμένων παπουτσιών και ξεσκισμένων μαξιλαριών
έγινα ο καλύτερός σου φίλος
Οποτε ήμουν άτακτος, μου κουνούσες το δάχτυλο
και μου έλεγες "μα πώς μπόρεσες?"
αλλά μετά το μετάνιωνες και με γυρνούσες ανάποδα και μου έτριβες την κοιλιά
Η εκπαίδευσή μου διέρκησε λίγο περισσότερο από το φυσιολογικό
γιατί ήσουν πολύ απασχολημένος, αλλά το δουλέψαμε παρέα
θυμάμαι αυτές τις νύχτες που κούρνιαζα δίπλα σου στο κρεβάτι
και άκουγα τις εξομολογήσεις σου και τα μυστικά σου όνειρα
και πίστευα ότι η ζωή δεν θα μπορούσε να ήταν πιο τέλεια
πηγαίναμε για μεγάλες βόλτες και για τρέξιμο στο πάρκο
και σταματάγαμε για παγωτό αλλά εσύ μου έδινες μόνο το χωνάκι γιατί "οι σκύλοι δεν τρώνε παγωτό"
Σιγά σιγά άρχισες να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο στο γραφείο και αφιέρωνες περισσότερο χρόνο στην καριέρα σου και έψαχνες για ανθρώπινο σύντροφο
σε περίμενα υπομονετικά, σε παρηγορούσα όταν ράγιζε η καρδιά σου
και όταν απογοητευόσουνα
και δεν σε μάλλωσα ποτέ για τις κακές σου αποφάσεις
και τεντωνόμουνα με περηφάνεια κάθε φορά που πετύχαινες κάτι ή που ερωτευόσουν
αυτή, που είναι τώρα γυναίκα σου, δεν αγαπάει τα σκυλιά
και όμως την καλωσόρισα στο σπίτι μας
προσπάθησα να της δείξω στοργή και να την υπακούω
και ήμουν ευτυχισμένος γιατί ήσουν ευτυχισμένος
και μετά ήρθαν τα μικρά ανθρωπάκια
και μοιράστηκα τον ενθουσιασμό σου
και εντυπωσιάστηκα με το πόσο ροζ ήταν και πώς μυρίζανε
και ήθελα και εγώ να τους φερθώ σαν μανούλα
και να τα προστετεύσω
αλλά αυτή και εσύ ανησυχούσατε ότι μπορεί να τους κάνω κακό
και έτσι ήμουν τον περισσότερο καιρό εξόριστος
σε ένα άλλο δωμάτιο ή στο σπιτάκι μου
Αχ, πόσο ήθελα να τα αγαπήσω
και όσο μεγαλώνανε έγινα φίλος τους
παρότι κρατιόντουσαν από τις τρίχες μου
και τραβιόντουσαν απο τα πόδια μου
και θέλανε να μου βάζουνε το δάχτυλο στο μάτι
επειδή δεν καταλαβαίνανε, ήταν μικρά
και εσύ δεν με ακουμπούσες πλέον σχεδόν ποτέ
και έτσι θα τα είχα προστατεύσει με την ζωή μου αν είχε χρειαστεί
ανέβαινα μουλωχτά στα κρεβάτια τους
και άκουγα τις δικές τους εξομολογήσεις και τα δικά τους όνειρα
και μαζί περιμέναμε να ακούσουμε τον ήχο του αυτοκινήτου σου στον διάδρομο
υπήρχε καιρός που όταν οι άλλοι σε ρωτάγανε αν έχεις σκύλο
έβγαζες μία φωτογραφία από το πορτοφόλι σου και τους έλεγες ιστορίες για μένα
αυτα τα τελευταία χρονια, απαντούσες απλά "ναι"
άλλαζες θέμα, είχα μετατραπεί από "δικός σου σκύλος" σε "απλά ένας σκύλος"
και μισούσες κάθε ξόδεμα που έπρεπε να κάνεις για μένα
τώρα έχεις μία νέα ευκαιρία για δουλειά
σε μία άλλη πόλη και θα μετακομίσετε όλοι μαζί
σε ένα διαμέρισμα που δεν δέχονται σκυλιά
πήρες την σωστή απόφαση για την οικογένειά σου
αλλά κάποτε, εγώ ήμουν η μόνη οικογένειά σου
ενθουσιάστηκα ότι θα πηγαίναμε βόλτα με το αυτοκίνητο
μέχρι που φτάσαμε στο καταφύγιο για σκύλους. μύριζε σκυλιά και γατιά και φόβο και απελπισία
συμπλήρωσες τα χαρτιά και είπες "ξέρω ότι θα της βρείτε ένα καλό σπιτικό"
σηκώσαν τους ώμους και σε κοιτάξανε με ένα πονεμένο ύφος
καταλαβαίνανε την πραγματικότητα που θα αντιμετώπιζε μία σκύλα σχετικά μεγάλης ηλικίας, ακόμη και μία με χαρτιά
σχεδόν ξερίζωσες τα δάχτυλα του γιού σου από το κολλάρο μου όταν ούρλιαζε "όχι μπαμπά , μη"
"μη τους αφήσεις να πάρουν τον σκύλο μου"
και ανησυχούσα για εκείνον
και για το τι μάθημα του είχες μόλις δείξει περί αφοσίωσης και φιλίας
περί αγάπης, και ευθύνης και αγάπης για την ζωή
μου έδωσες ένα μικρό χτύπημα "αντίου" στο κεφάλι
απέφυγες να με κοιτάξεις στα μάτια
και αρνήθηκες ευγενικά να πάρεις το κολλάρο και το λουρί μου μαζί σου
είχες μία προθεσμία που έπρεπε να προλάβεις
και τώρα έχω και εγώ μιά
οταν έφυγες, οι δύο καλές κυρίες είπανε
ότι σιγουρα ήξερες για μήνες ότι θα έφευγες
και ότι δεν ειχες κάνει καμία προσπάθεια να μου βρεις άλλο σπιτικό
κουνούσαν τα κεφάλια τους και λέγανε "μα πώς μπόρεσες?"
εδώ στο καταφύγιο, μας προσέχουν όσο τους επιτρέπουν τα δύσκολα ωράριά τους
μας ταίζουν φυσικά, αλλά έχασα την όρεξή μου πριν μέρες
κάθε φορά που περνούσε κάποιος έξω από το κελί μου
έτρεχα να δω ποιος είναι
μήπως ήσουν εσύ που είχες μετανοιώσει
και ότι όλο αυτό ήταν ένας εφιάλτης, ένα κακό όνειρο
και αν δεν ήσουν εσύ
ήλπιζα ότι θα ήταν κάποιος που θα νοιαζόταν
ή κάποιος που θα προσπαθούσε τουλάχιστον να με σώσει
όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να συναγωνιστώ με τα καμώματα και τις γλύκες των κουταβιών
που δεν ξέραν τι τους περιμένει, υποχώρησα σε μια γωνία και περίμενα
άκουσα τα βήματά της καθώς ήρθε να με πάρει στο τέλος μίας ημέρας
και περπάτησα δίπλα της καθώς πήγαμε σε ένα άλλο δωμάτιο
ένα γαλήνια ήσυχο δωμάτιο
με έβαλε πάνω στο τραπέζι και μου χάιδεψε τα αυτιά και μου είπε να μην ανησυχώ
η καρδιά μου έτρεμε εν αναμονή του τι επρόκειτο να συμβεί
αλλά είχα και μία αίσθηση ανακούφισης
δεν μου είχαν μείνει άλλες ημέρες για να αγαπήσω και να αγαπηθώ
όπως είναι η φύση μου, ανησυχούσα περισσότερο για εκείνην, παρά για εμένα
για το δύσκολο φορτίο που έπρεπε να κουβαλάει
απλά ήξερα όπως ακριβώς ήξερα το κάθετί που ένιωθες εσύ
έτσι ήξερα και ότι πονούσε αυτή
έβαλε απαλά έναν αιμοστατικο επίδεσμο γύρω από το πόδι μου
και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της
της έγλειψα το χέρι
όπως ακριβώς σε παρηγορούσα και εσένα πριν χρόνια
με μία κίνηση, έχωσε την βελόνα στην φλέβα μου
καθώς ένιωθα το τσίμπημα και το κρύο υγρό να ρεει μέσα στο κορμί μου
ξάπλωσα νυσταγμένα και κοίταξα μέσα στα ευγενικά της μάτια
και ψιθύρισα "πώς μπόρεσες"?
ίσως επειδή κατάλαβε την γλώσσα μου, είπε "λυπάμαι τόσο πολύ"
με αγκάλιασε και μου εξήγησε γρήγορα
ότι ήταν δουλειά της να φροντίσει να πάω σε καλύτερο μέρος
όπου δεν θα με αγνοούσαν
δεν θα με κακομεταχειριζόντουσαν
και δεν θα με εγκατέλειπαν
και δεν θα χρειαζότανε να προσέχω μόνος μου τον εαυτό μου
ένα μέρος γεμάτο αγάπη και φως
τόσο διαφορετικό από αυτό το μέρος στο οποίο ζούσα
και με όση ενέργεια μου είχε απομείνει
προσπάθησα να της μεταδώσω με ένα κούνημα της ουράς
ότι το δικό μου "πώς μπόρεσες?"
δεν πήγαινε προς εκείνη
πήγαινε προς Εσένα, Αφέντη μου
Αγαπημένε μου Αφέντη
Εσένα σκεφτομουνα
θα σε σκέφτομαι και θα σε περιμενω
μπορούν όλοι στην ζωή σου να σου δείξουν τέτοια αφοσίωση?
Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που το είδαν και το διάβασαν, και δεν έκλαψαν ή δεν δάκρυσαν;
Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που το είδαν και το διάβασαν, και δεν αισθάνθηκαν κάτι από στεναχώρια, από θλίψη, από λύπη, από λαχτάρα, από καημό, από πίκρα, από συμπόνοια, από παράπονο, από θρήνο...;
Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που το είδαν και το διάβασαν, και δεν ένιωσαν δυσάρεστα, που δεν ένιωσαν ενόχληση ή έστω και ένα μικρό ή μεγάλο σφίξιμο στο στομάχι τους;
Eάν ναι (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
Η άποψη μου γενικά, είναι πως τέτοιοι "άνθρωποι" δεν πρέπει να βρίσκονται στον κόσμο μας.
Και ειδικά, εάν υπάρχουν "άνθρωποι" εδώ μέσα και στον χώρο του BDSM που απαντούν ναι έστω και σε ένα από τα παραπάνω ερωτήματα, κατά την γνώμη μου αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ επικίνδυνοι.
Είτε για τον εαυτό τους, είτε για τους άλλους.
Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου σκυλάκο, σε όλα τα ζώα του πλανήτη και σε όλους τους ανθρώπους που είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Δεν βάζω το θέμα σε καμία περίπτωση, όπως σωστά κατά τα άλλα το αναλύεις. Δεν δίνω βάρος σε απώλειες, δεν αναφέρομαι στο ποιός είναι ή δεν είναι αφέντης, δεν συσχετίζω τα pet με τις σκλάβες κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναφέρομαι ρητά και ξεκάθαρα στην ανθρώπινη ευαισθησία που πρέπει να υπάρχει. Ευαισθησία που όπως το θέτω δεν μπορεί να μετουσιωθεί επ' ουδενί σε αδυναμία.
Ανθρώπινη ευαισθησία που επαναλαμβάνω, όσοι δεν την έχουν τους θεωρώ επικίνδυνους να βρίσκονται στο χώρο του BDSM. Eπικίνδυνους είτε προς τον εαυτό τους είτε προς οποιονδήποτε εμπλακεί μαζί τους σε αυτό το πλαίσιο.
Τόσο απλά.