H διαδρομή μια vanilla (Mέρος 6ο -TEΛΟΣ)

Συνέχεια από το "Η διαδρομή μιας vanilla (Mέρος 5ο)"

Ξύπνησα αργά το μεσημέρι. Εφτιαξα καφέ μόνος. Στο κινητό μου υπήρχε ένα sms της. Μια μόνο λέξη. “Συγνώμη”

Χαμογέλασα. Πικρά αυτή τη φορά. Η μικρή ήταν καλή και τη γούσταρα πολύ, αλλά…

Τέσσερεις ημέρες μετά, γυρνώντας από τη δουλειά, τη βρήκα έξω από το σπίτι.

Με κοιτούσε καθώς την πλησίαζα, αλλά μόλις έφτασα κοντά της κατέβασε το κεφάλι

-Γεια σας, ψιθύρισε. Ισα που την άκουσα.
-Είσαι καλά μικρή;
-Μάλιστα, δλδ, όχι δεν είμαι καλά Κύριε
-Παρακάτω

Ναι, ήθελα να την πάρω στην αγκαλιά μου, ναι, ήθελα να την γευτώ, ωστόσο αυτή η μικρή δεν αποτελούσε παιχνίδι μου. Την προόριζα για σκλάβα μου. Για μια ουσιαστική και βαθιά σχέση 24/7. Το να συνεχίζαμε και αργότερα να το βρίσκαμε πάλι μπροστά μας, δεν είχε κανένα νόημα. Όχι, δεν θα το προσπέρναγα. Η μικρή είχε κάνει λάθος και έπρεπε να το καταλάβει με τρόπο που θα την έκανε να μη το επαναλάβει.

Με κοίταξε. Ακόμα και σε αυτή τη θλιμμένο μορφή της, με πρησμένα τα μάτια της πλαισιωμένα με μαύρους κύκλους…, ήταν πολύ όμορφη.

-Πόσα συγνώμη να σας ζητήσω Κύριε; Πόσο πολύ να σας εκλιπαρήσω να με συγχωρήσετε;



Δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο της. Με κόπο συγκρατούσε τους λυγμούς της. Ήταν ολοφάνερο. Την είχε καταπιεί η έλλειψη μου.

-Δεν υπάρχει κάτι να πεις μικρή. Υπάρχει να κάνεις. Και είναι μόνο ένα, αυτό που πρέπει.
-Ότι μου ορίσετε Κύριε.
-Αυτή τη φορά θα αντέξεις; Για να ήρθες μέχρι εδώ, πρέπει να το σκέφτηκες πολύ, αλλά μην απαντήσεις ακόμα. Θα αφήσω ανοιχτή τη πόρτα. Εάν είσαι σ ί γ ο υ ρ η, έλα μέσα. Εχεις μισή ώρα να το συζητήσεις πάλι με τον εαυτό σου.
-Μάλιστα Κύριε

Μετά από λίγο μπήκε. Πήγε κατευθείαν στη μέση του δωματίου, γδύθηκε και παρέμεινε ακίνητη. Μπήκα για μπάνιο και άργησα επίτηδες.

Αυτή στη θέση της. Ομορφα.

-Τι πιστεύεις πως θα χρειαστώ σκύλα;
-Toυς δύο μαρκαδόρους και το μαστίγιο σας Κύριε.
-Πήγαινε φέρτα
-Μάλιστα, αμέσως.

-Πριν σου δέσω τα χέρια, οι μέρες της τιμωρίας σου έγιναν σαράντα. Μη μπούμε σε μια διαδικασία που θα μας χαμηλώσει.

Δεν την είχα δει ποτέ τόσο συγκλονισμένη, αλλά και ποτέ τόσο αποφασισμένη. Σήκωσε τα χέρια της και ένωσε τους καρπούς της.

Την έδεσα. Άρχισα να γράφω τις λέξεις στο σώμα της. Α ρ γ ά. Τη φωτογράφισα πάλι. Πολλές φωτογραφίες. Την πήραν τα κλάματα. Δεν έπιασα το μαστίγιο στα χέρια μου. Την έλυσα.

-Ακόμα τέσσερεις μέρες μικρή. Καμία τιμωρία δεν φτάνει στο σκοπό της αν δεν ολοκληρωθεί. Και ο σκοπός είναι, η κατανόηση του λάθους, η συμμόρφωση και η μετάνοια. Ξεκινάς από αύριο.
[I]-Μάλιστα Κύριε [/I
]-Αυτές τις τέσσερεις ημέρες θα μου απευθύνεις το λόγο, ΜΟΝΟ αν πεθάνει ή μεταφερθεί κάποιος στο νοσοκομείο. Θα εκτελείς τις εντολές μου α μ ί λη τα η. Ακόμα και φωτιά να πιάσει ή σβήστη μόνη σου ή κάλεσε την πυροσβεστική. Εγινα απολύτως κατανοητός;
-Mάλιστα Κύριε.

Τρίτη ημέρα της τιμωρίας της. Δεν είχε βγάλει άχνα από το στόμα της. Χάζευα στη τηλεόραση όταν την διέταξα να φτιάξει ποπ κορν. Κατευθύνθηκε στη κουζίνα. Είδα το καλάθι απορριμμάτων του γραφείου μου. Πυροσβεστήρα είχα. Ωραία.

Άδειασα γρήγορα τα χαρτιά, άναψα δύο τσιγάρα τα πέταξα μέσα και έβαλα πάνω τους φύλα από χαρτομάντιλο. Το γέμισα με τα μισά χαρτιά και τα υπόλοιπα τα έκρυψα κάτω από τον καναπέ. Σε ένα, το πολύ δύο λεπτά θα είχε πάρει φωτιά στο καλάθι. Θα δοκίμαζα την υπακοή της με εχθρό και την ψυχραιμία της. Από θάρρος δεν έπασχε η μικρή, αλλά ήταν καταβεβλημένη από όλο αυτό. Ούτε από εξυπνάδα έπασχε. Απεναντίας. Εδώ όμως η κατάσταση θα απαιτούσε σπιρτάδα σε αρκετά στριμόκωλες συνθήκες.

Την φώναξα να κλείσει την κουζίνα και να έρθει στο δωμάτιο.

-Το μετάνιωσα. Στη θέση σου.

Γονάτισε σε ένα λεπτό μαξιλάρι, διαγώνια πίσω μου αμίλητη. Ένιωσα τις φλόγες να βγαίνουν από το καλάθι. Έπρεπε να βιαστεί. Το αρχικό δίλλημα μεγάλο. Για να κρατήσει την υπακοή της, έπρεπε να περάσει στην ανυπακοή! Έπρεπε να σηκωθεί από τη θέση της χωρίς εντολή. Αλλά πάλι, είχε εντολή αν πιάσει φωτιά ή να τη σβήσει ή να καλέσει την πυροσβεστική. Σε κάθε περίπτωση να μ η ν μου μιλήσει.

Για να ελέγξω την κατάσταση έπρεπε να σηκωθώ σε ελάχιστα δεύτερα. Την άκουσα να σηκώνεται και να τρέχει στο τραπέζι. Αρπαξε το βάζο, πέταξε τα λουλούδια και έχυσε το νερό στο καλάθι. Ετρεξε στη τουαλέτα, γέμισε τον κουβά και έσβησε τη φωτιά.

Δεν έβγαλε μιλιά από το στόμα της. Επέστρεψε στη θέση της.

Ημουν πολύ χαρούμενος και περήφανος για τη μικρή μου. Ηξερα πως μέσα της ένιωθε τα ίδια συναισθήματα για τον εαυτό της. Δεν της μίλησα παρά μετά από μία ώρα.

-Είναι ώρα να κοιμηθείς. Αύριο πριν φύγεις, συμμάζεψε ότι είναι ακατάστατο. Με κόπο έκρυψε το χαμόγελο της γνέφοντας καταφατικά.

Ηταν Πέμπτη όταν έληξε η τιμωρία της και συνέχισα εντελώς φυσιολογικά. Σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Η ομιλία μου, η συμπεριφορά μου, ακόμα και ο έρωτας μου ή τα παιχνίδια μου δεν είχαν καμία έντονη διαφορετικότητα, Περίμενε ένα μπράβο, ένα σε συγχωρώ, τα περίμενε απεγνωσμένα η μικρή και δεν της τα είπα.

-Το Σάββατο κανόνισε να μη πας στη δουλειά. Εχουμε μια κωλουποχρέωση. Μια μαλακισμένη επίσκεψη και πρέπει να γίνει το πρωι.
-Μάλιστα Κύριε μου.

Με ξύπνησε το Σάββατο το πρωι με τον γνωστό τρόπο. Δεν την γάμησα. Στεχανωρήθηκε, αλλά δεν το έδειξε. Είχε δυναμώσει ψυχικά πολύ.

-Τι θέλετε να φορέσω Κύριε μου
-Τζινάκι, το ροζ t-shirt σου και τα nike σου. Μαύρα εσώρουχα. Και κάτω!
-!!! Μάλιστα Κύριε.
-Δεν κατάλαβε ούτε όταν οδηγούσα για ώρα στην Εθνική οδό. Η κατεύθυνση μας ήταν το Ναύπλιο. Είχα κλείσει μια σουίτα. Στο πορτ παγκαζ μου, είχα βάλει από χθες μια μικρή βαλίτσα με λίγες αλαξιές. Ηταν Η ώρα.

Περάσαμε ένα καταπληκτικό ΣΚ και το βράδυ της Κυριακής, ενώ είχαμε ετοιμαστεί για έξοδο, ενώ βγήκαμε από την πόρτα του δωματίου, της είπα ότι ξέχασα κάτι.

-Ελα μαζί μου, δεν θα αργήσω
-Μάλιστα Κύριε μου

Έκλεισε την πόρτα και μόλις γύρισε το κεφάλι της, την χαστούκισα. ΔΥΝΑΤΑ.
Τα έχασε εντελώς αλλά δεν άρθρωσε λέξη. Ούτε ένα γιατί.

Από το στόμα της βγήκε μόνο

-Σας ευχαριστώ Κύριε μου

-Γδύσου
-Μάλιστα Κύριε

Με ένα νεύμα μου, γονάτισε μπροστά μου. Εκεί άκουσε το μπράβο της, εκεί εισέπραξε το “τα πήγες καλά μικρή μου, σε συγχωρώ”. Εκεί της είπα πόσο περήφανος ήμουν γι αυτήν...
Κάτι ακαθόριστα ισχυρό, ηδονικό και γεμάτο υποσχέσεις άρχισε να την διαπερνά.
Moυ αγκάλιασε τα πόδια

-Σας ευχαριστώ Κύριε μου, σας ευχαριστώ. Σας λ α τ ρ ε ύ ω

Της χάιδεψα τα μαλλιά τρυφερά και έσκυψα να τη φιλήσω.Ένα πανηγύρι ηδονών καλούσε όλο της το είναι.

-Πες μου αυτό που σου βγαίνει μικρή μου
-Δεν επιθυμώ τίποτα περισσότερο Κύριε από το να είμαι η σκλάβα Σας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό.

Εβγαλα από τη τσέπη μου, ένα μικρό βελούδινο κουτάκι. Τα είχε χάσει εντελώς.

-Είναι πολύ σημαντική στιγμή αυτή για τη ζωή σου Ελενα. Το θέλεις;
-Oσο τίποτα στον κόσμο Κύριε μου

Της πέρασα το δαχτυλίδι στο δάχτυλο και με μια λιτή φράση, την ένωσα με μένα

-Πλέον είσαι η σκλάβα μου. Μου ανήκεις ολοκληρωτικά
-Σας αγαπώ Κύριε μου.

Μια νέα αίσθηση ζωής τη συγκλόνισε, το σώμα της γέμισε με μια πρωτόγνωρη δύναμη. Ηταν η πιο ξεχωριστή βραδιά μας.

Η ζωή μας, μέσα από τις δυσκολίες και τις τριβές της καθημερινότητας, έγινε ένα σπίτι που τα μπαλκόνια του αντικρίζουν θέα με χρώματα και μουσικές. Είμασταν κ α λ ά.

………..............

Μα που είναι η μικρή μου; Δεν αργεί ποτέ! Έπιασα ένα καλό σταθμό στο ραδιόφωνο, έσβησα το αμάξι και άναψα τσιγάρο.
Η ώρα περνούσε… Κάτι έχει συμβεί! Την κάλεσα στο κινητό της. Δεν απάντησε! Δεν μπορεί, αυτή το έχει συνεχώς επάνω της. ΚΑΤΙ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ...

...Βγήκα από το γραφείο του γιατρού. Στην αγκαλιά μου, η μητέρα της απαρηγόρητη. Εγώ κατακλυσμένος από θλίψη. Πόνο και θυμό. Μεγάλο πόνο, πολύ θυμό, οργή.

Ολική απώλεια της μυϊκής κίνησης και μερική απώλεια αισθητικότητας των κάτω άκρων!!!!!!!!!
Η γαμημένη σκάλα, η γαμημένη δουλειά της, το γαμημένο γλίστρημα, το γαμημένο χτύπημα στη μέση της, η γαμημένη μέρα…

Οι γαμημένες συνεχώμενες αρνητικές διαγνώσεις των γιατρών, οι γαμημένες εγκαταλείψεις ως ανώφελες προσπάθειες των φυσικοθεραπευτών...

ΌΛΑ γαμήθηκαν.

Αυτό το κορίτσι όλο ζωντάνια, αυτό το τόσο εκφραστικό πρόσωπο, η μικρή μου, στο κρεβάτι καθηλωμένη, ανήμπορη, ανέκφραστη, άτονη, παγωμένη… Πετρωμένη
.
Το γαμημένο κομοδίνο γεμάτο γαμημένα φάρμακα, γαμημένες ενέσεις, από τη γαμημένη νοσοκόμα που την πονούσε, κάθε φορά και λιγότερο. Συνεχώς και μικρότερες αντιδράσεις… Σε όλα

Μπορούσε να γαμηθεί κι άλλο; M Π O Ρ Ο Υ Σ Ε το γαμημένο. Μπορούσε!!!

Όσο κουράγιο και να επιστρατεύαμε, ότι και να κάναμε, συνεχώς την χάναμε...

Την επισκεπτόμουν συχνά. Τα Σαββατοκύριακα καθόμουν ώρες και της μιλούσα. Κάθε φορά ανταποκρινόταν λιγότερο. Είχε πάρει γαμημένα κιλά, αλλά παρέμενε πανέμορφη. Όταν δεν της μιλούσα, σκεφτόμουν πόσο χαρούμενος άνθρωπος ήταν, με πόσο ενθουσιασμό αντιμετώπιζε τη ζωή και τις τόσο δυνατές στιγμές που είχαμε μοιραστεί.

Ολοένα κλεινόταν σε μια δική της πραγματικότητα, ώσπου μια μέρα δεν με γνώρισε...

Ο ψυχολόγος είπε “απλά” πως το μυαλό της δραπέτευσε στη παιδική της ηλικία!

Σε ένα δωμάτιο που είχαμε βάψει ροζ και είχαμε γεμίσει με κούκλες και καθε λογής αρκουδάκια, την είδα για τελευταία φορά. Δεν έλαμπε πιά...

Οταν η μάνα της την πήρε στο χωριό, διέκοψε κάθε επικοινωνία. Δεν κατηγορώ μια τόσο πικραμένη μητέρα...

Το σπίτι πουλήθηκε και η οποιαδήποτε σχέση και ανάμιξη με την Αθήνα χάθηκε. Παρόλο που δεν ξανάκουσα ποτέ νέα της, η θύμηση της δεν χάθηκε.

Ποιος μαλάκας είπε πως η ζωή είναι δίκαια;
Τέλος.