............................................. "Οταν θέλεις να έχεις κάτι που ποτέ πριν δεν είχες, πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ πριν δεν έκανες" .............................................

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Συναίνεση

Δημοσιευμένο στο greekbdsmcommunity από τον Seduction, στις 26/08/2010

Συναίνεση. Είναι ξεκάθαρο σε όλους τι θα συμβεί εδώ, και αν δεν είναι κάνουμε διάλειμμα για να το ξεκαθαρίσουμε. Μπορείς να προσπαθήσεις να πείσεις, αλλά όχι να αναγκάσεις (εκτός και αν ο εξαναγκασμός είναι μέρος της συμφωνίας, και ακόμα και τότε πρέπει να ορίζεται καλά το εύρος αυτής της συμφωνίας). Η παραβίαση προκαθορισμένων ορίων μπορεί να γίνεται μόνο μετά από συνεννόηση – έστω και αν αυτή είναι η ανταλλαγή ενός βλέμματος ή λίγων λέξεων.

Πολύ λεπτή γραμμή και συζήτηση με τεράστιο εύρος ανάλυσης. Πολλές φορές έχω διαβάσει απόψεις του στυλ "αν υπάρχει συναίνεση και από τα δύο μέρη, είναι όλα επιτρεπτά". Κατά τη γνώμη μου είναι απόλυτα λάθος και η διατύπωση της πρότασης αλλά κυρίως η έννοια της. Μήπως δεν ήταν αμφίδρομη η συναίνεση του Μέιβες και του Μπράντες; Κοινή συναινέσει προχώρησαν, ο πρώτος να ακρωτηριάσει τα γεννητικά όργανα του δεύτερου και να τα φάνε από κοινού, με πλήρη συναίνεση του θύματος υπήρξε και ο κανιβαλισμός εν ζωή και στη συνέχεια (!) Να θυμίσω πως η όλη ιστορία ξεκίνησε με αγγελία στο ίντερνετ.

Και για να το προσγειώσω στη κοινή λογική, σε τι άραγε ωφελεί η συναίνεση από μια υ που είναι άτομο με μειωμένη διανοητική ανάπτυξη ή με μειωμένη αντιληπτική ικανότητα; Ποια αξία έχει η συναίνεση όταν αυτή προέρχεται από καταστάσεις όπως μεγάλη κόπωση, αυξημένη επίδραση ποτού, ανάγκη επιβεβαίωσης, ακόμα και σοβαρή έλλειψη χρόνου, που εκείνη τη στιγμή παρεμβάλουν στην ορθότητα της κρίσης της;



Eίναι (φαντάζομαι) αποδεκτό απ' όλους μας, πως ο ενήλικος άνθρωπος με πνευματική διαύγεια και υγιή νοητική κατάσταση, γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον ποιο είναι το καλό του, αλλά είναι και στη θέση να το επιδιώξει επίσης καλύτερα από κάθε άλλον. Aυτό όμως, σε ότι αφορά το "δύσκολο" και αχανή χώρο του BDSM αρκεί;

Με ποιά κριτήρια (και ποιός τα ορίζει) είναι βέβαιο πως η κάθε επιλογή και άρα η κάθε συναίνεση, δεν προκύπτει από άγνοια, απειρία κλπ ή από εσφαλμένες εντυπώσεις για το πως πραγματικά έχουν οι καταστάσεις; Μήπως δεν είναι μεγάλη, και εδώ μέσα, η αμάθεια για τις εναλλακτικές δυνατότητες που υπάρχουν, ακόμα και για τα επακόλουθα τους;

Ωστόσο ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέα πελάγη αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή.
Και εδώ ο καθένας και η καθεμία έρχεται αντιμέτωπος με δύο μεγάλα διλήμματα:
Α. Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι' αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει.
Β. Αυτός που ξεκινώντας δεν ξέρει που πάει, φτάνει μακρύτερα.

Από την άλλη, η συναίνεση μπορεί να φέρει την κάθε υ σε αυτά τα νέα πελάγη; Μπορεί να της προσφέρει το να νιώσει και να βιώσει την υποταγή στο Αρσενικό ως αναπόσπαστο κομμάτι έκφρασης, δικαίωμα, αλλά και προνόμιο της θηλυκότητας της;

Eξηγούμαι.

Στη περίπτωση που αποδεχόμαστε οτι ο Κ έχει (πρέπει να έχει) μεγαλύτερες δυνατότητες από όσα νοητικά, σωματικά και ψυχικά οδηγεί κάθε φορά την υ να βιώσει, εκτός από χρήσιμο, αξιόλογο και απαραίτητο, τον καθιστά ικανό να δίνει στην υ αυτό ακριβώς που χρειάζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση ή επίπεδο που βρίσκεται. Ομως κάποιες φορές, αυτό που η υ έχει ουσιαστική ανάγκη και χρειάζεται πραγματικά, είναι ο Κ της να υπερκεράσει τη συναίνεση της, ακόμα και να "αδιαφορήσει" γι' αυτή, και να προχωρήσει ένα η περισσότερα βήματα παραπέρα. Να τη "σπάσει", να της γκρεμίσει το τοίχο, να της τραβήξει βίαια τη κουρτίνα, να της κόψει τα δεσμά, να την ελευθερώσει... ή όπως αλλιώς ονομάζει ή αντιλαμβάνεται ο κάθε αναγνώστης αυτή τη διαδικασία.

Είναι κάποιοι δαίμονες που δεν πολεμούνται και δεν εξαφανίζονται όταν τα πράγματα γίνονται με το κατά πως συναινεί η υ. Οι φόβοι και οι αδυναμίες, επαναλαμβάνω και τονίζω, κάποιες φορές και σε κάποιες υ, φεύγουν μόνο παρεμβατικά και χρησιμοποιώ ήπιο όρο.

Μπορεί αρχικά η υ, να μην αποδεχτεί αυτή την παρέμβαση αλλά καθώς την υφίσταται ή και μετά, κατανοεί πως το όφελος είναι μεγαλύτερο από το "κόστος" και την αποδέχεται ως κομμάτι του είναι της και τμήμα της φύση της, γιατί ακριβώς αυτό είναι.

Nα θέσω και μια τρίτη παράμετρο

Τελικά πόσο ζυγίζει για τη κάθε υ, η κάβλα της άγνοιας του τι θα προκύψει; Πόσο τις διεγείρει ο άγνωστος δρόμος; Πόσο θέλoυν και πόσο τους αρέσει το αναπάντεχο; Το απρόοπτο; Το απροσδόκητο; Το ανέλπιστο;
Πόσο αναζητούν τα εύκολα; Tα βολετά; Αυτά που ξέρουν ότι θα συμβούν πριν καν αρχίσουν και που τελικά είναι τόσο μα τόσο βαρετά;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου