Δημοσιευμένο στο greekbdsmcommunity από την civil, στις 13/08/2010
Στα 18 μου, νομίζω, ξεκίνησα να το σκέφτομαι πιο έντονα. Το νεαρό της ηλικίας και ο απρόσμενος, λόγω σπουδών, αποχαιρετισμός της οικογενειακής εστίας, οδήγησαν το μυαλό μου στο να μην αντιδρά τόσο έντονα στις αυτο-προκλήσεις του.
Κάπου στα 25 μου λοιπόν, με πλήρη αντίληψη της φύσης μου, και στα πλαίσια της ανάγκης μου για αυτοπραγμάτωση, συνειδητοποίησα ότι το να θέσω τον εαυτό μου υπό την εξουσία του Αρσενικού, ήταν υποχρέωσή μου απέναντι στην ποθούμενη πραγματικότητά μου.
Εν τη αφίξη του λοιπόν το εν λόγω Αρσενικό μίλησε στη σκέψη μου, στο μυαλό μου, στην φύση μου, και μπήκε στη ζωή μου με τον δικό του μοναδικό, «φανταστικό» (!), και φυσικά Κυριαρχικό τρόπο.
Δεν ξέρω πόσος καιρός ακριβώς έχει περάσει από την πρώτη εκείνη φορά, γιατί πλέον δε μετράω τίποτα, μόνο αφήνομαι στο βίωμά Του. Εκείνος λέει ότι είναι κάτι μήνες πάντως, και είναι, αν και σ’ εμένα μοιάζουν λίγες μέρες…
Πήγαμε για καφέ λοιπόν. Και ήταν μία από εκείνες τις άκρως ερεθιστικές συναντήσεις για καφέ (παγωτό, ποτό, φαγητό…), κατά τη διάρκεια της οποίας συνέλαβα τον εαυτό μου να μιλάει περί ανέμων και υδάτων, αλλά να με σκέφτεται σε «σκηνές ροκ», σκυμμένη ακουμπώντας στον τοίχο, να Τον περιμένω, πλήρως και τόσο όμορφα εκτεθειμένη. Εικόνες στις οποίες με χρησιμοποιεί όπως Εκείνος επιθυμεί…
- «Χ», μου λέει. Το «Χ» είναι το 22. Και 22-1=;
- 21.
- Και αν το «Χ» είναι το 22, το «21» τι είναι;
- Το «Φ».
- Ακριβώς. Σκέψου το.
- Μα δεν καταλαβαίνω Κύριε…
- Τι ώρα είναι τώρα μικρή μου;
- 23:58
- Στις 00:58 θα το έχεις καταλάβει.
Με άφησε αρκετή ώρα να το σκέφτομαι, φυσικά χωρίς αποτέλεσμα σχετικά με τη λύση του «γρίφου», αλλά με εμφανείς πλέον συνέπειες στην αγωνία και την καύλα μου την οποία εκτίνασσε στα ύψη ξαφνικά, και σε ανύποπτο χρόνο…. Ήξερα ότι κάτι θα γίνει, ότι κάπως θα το καταλάβω. Πάντα κρατούσε το λόγο Του, πάντα ό,τι έλεγε γινόταν πράξη.
Όταν άρχισα να ανασυγκροτώ λίγο τις σκέψεις μου, περπατούσαμε πλέον προς το αυτοκίνητό του. Φτάνουμε, ανοίγω την πόρτα.
- Μη μπαίνεις. Βγαλ’ το.
Ήξερα πολύ καλά τι εννοούσε, αλλά ντρεπόμουν αφάνταστα… Είχε κόσμο γύρω… Το βλέμμα Του δε μου άφηνε τη δυνατότητα και τα περιθώρια να το σκεφτώ.
- Μάλιστα Κύριε
Έβγαλα το εσώρουχό μου μέσα απ’ το φόρεμα μου, όσο πιο διακριτικά μπορούσα. Αισθάνθηκα τους παλμούς της καρδιάς μου να ανεβαίνουν κατακόρυφα, ένιωθα το μουνί μου πιο υγρό από ποτέ, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Κάθισα στη θέση του συνοδηγού. Αυτή μου πηγαίνει εξάλλου… Ένιωσα το χέρι Του να μου ανεβάζει α ρ γ ά το φόρεμά μου. Μου άνοιξε τα πόδια και άρχισε να παίζει με το μουνί μου. Τόσο, όσο… Τόσο ώστε να καυλώσω όσο ακριβώς ήθελε, αλλά να μην τελειώσω. Σε όλο το δρόμο μέχρι το σπίτι Του, ένιωθα να φτάνω στο χείλος του οργασμού, σε μία διαδρομή απερίγραπτης ηδονής και αδημονίας. Εξάλλου, το «Φ» και το «Χ» δεν τα είχα αποκρυπτογραφήσει ακόμη…
Στην είσοδο του διαμερίσματός Του η επόμενη εικόνα, κι εγώ να περιμένω να ανοίξει η πόρτα και να μου πει να περάσω μέσα.
- Μη μπαίνεις. Βαλ’ το.
Ήθελα να αντιδράσω… Ήθελα, πραγματικά… Αισθανόμουν ότι ήμουν έρμαιο μίας φοβερής ανυπομονησίας δίχως λύση. Δεν αντέδρασα όμως, και το έβαλα, εκεί, στην είσοδο, νομίζοντας ότι εξαντλούσα την τελευταία σταγόνα της πρωτοφανούς εγκαρτέρησής μου.
Τον ακολουθώ στο δωμάτιό Του, και βρίσκομαι μπροστά στη ντουλάπα. Κοιτάζω μπροστά, και δεν Τον βλέπω. Νιώθω την ανάσα Του όμως, στο λαιμό μου… στην πλάτη μου. Μου ανεβάζει το φόρεμα και μου κατεβάζει το εσώρουχο ως τα γόνατα, γνωρίζω καλά ότι εκεί είναι η θέση του και δεν πρέπει να πέσει… Αισθάνομαι τα χέρια Του στα δικά μου, να τα οδηγούν προς τα πάνω. Με απερίγραπτη, όπως πάντα, αρμονία στις κινήσεις Του, μου σηκώνει τα χέρια και τα ακουμπά στη ντουλάπα. Τα κωλομάγουλά μου κοκκινίζουν… Όχι πολύ. Τόσο όμως που να κάνει την έλλειψη της συνέχειας ηδονικά μαρτυρική…
- Μείνε εκεί. Ακίνητη.
- Μάλιστα Κύριε
Και φεύγει, και μ’ αφήνει εκεί, να περιμένω… Περιορισμένη, αλλά όχι δεμένη, σε μία οξύμωρη «φυλακή» απ’ την οποία δεν ήθελα αλλά και δε μπορούσα να βγω. Λίγο αργότερα χτυπάει το κινητό μου. Θέλω να το σηκώσω, περιμένω τηλεφώνημα. Αλλά δε μπορώ. Υπάρχει μία δύναμη που με συγκρατεί μέσα στα όριά Του. Νιώθω να καυλώνω ακόμα περισσότερο. Και είχα δηλώσει εγώ σε κάποια φάση αδαούς, προφανώς, εξομολόγησης, ότι λέει «δεν υπάρχει περισσότερη καύλα». Χμ… Ναι… Ή μάλλον «μάλιστα»…
Καρτερώ πλέον. Περιμένω, και κάθε δευτερόλεπτο που περνά νιώθω να πλημμυρίζω από την ένταση και την καύλα της αναμονής.
Ακούω επιτέλους τα βήματά του στο διάδρομο. Νιώθω τα χέρια του να με πλησιάζουν. Θέλω να αγγίξει το μουνί μου, να με κάνει να χύσω όπως μόνο Εκείνος μπορεί. Με ακουμπά στην πλάτη και κάτι παγωμένο με αιφνιδιάζει στο άγγιγμά του. Ένα παγάκι μάλλον… Δε μ’ ενδιαφέρει να μάθω εκείνη τη στιγμή. Η αίσθηση είναι το ζητούμενο… Και με αγγίζει στην πλάτη, στους ώμους, στα χέρια, στο στήθος… Αισθησιακά… Και όμως η δύναμή του είναι εκεί. Τον νιώθω να με φιλάει, να με γλείφει, να με δαγκώνει… Η ζέστη της ανάσας του μετά το κρύο, με ανατριχιάζει… Ο χρόνος χάνεται… Νιώθω να πλησιάζω χωρίς να έχει καν αγγίξει το μουνί μου. Με πιάνει απ’ τα μαλλιά, αισθάνομαι την ανάσα Του στο αυτί μου.
- Ποια είσαι πουτάνα;
- Είμαι ό,τι μου ορίσετε Κύριε…
- Και τι θέλεις να κάνεις τώρα σκύλα;
- Θέλω να σας χύσω Κύριε…
- Άρα…
- ….
- (Χαστούκι στο πρόσωπο) Αρα καριόλα;
- Άρα Φτάνω Κύριε… Μπορώ να σας Χύσω;
- Όχι ακόμα!
- Σας παρακαλώ Κύριέ μου… Μπορώ;
- Tώρα πουτάνα, μπορείς…
Το «Φ» του «φτάνω», το «Χ» του «χύνω», η ανυπομονησία, η ένταση… Όλα οδήγησαν στο «Σας χύνει η σκύλα Σας Κύριε», και τον εντονότερο οργασμό που είχα ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου.(Στην πραγματικότητα δεν πίστευα ότι θα μου συνέβαινε ποτέ να χύσω χωρίς την παραμικρή επαφή με το μουνί μου… Εκείνος μου είχε πει «απλά» ότι γίνεται, αλλά επειδή καμία γνωστή μου δεν είχε αντίστοιχη εμπειρία εγώ επέμενα, με πείσμα το οποίο ακροβατούσε στα όρια της παιδικότητας, για το αντίθετο…) Ένιωθα να χύνω ολόκληρη, κάθε μόριο του σώματός μου, χόρευε το χορό της ηδονής Του. Άδειαζα και ήμουν τόσο μα τόσο γεμάτη. Τόσο ελεύθερη, τόσο ζωντανή, τόσο πλήρης, και τόσο δική Του.
- Σας ευχαριστώ πολύ Κύριέ μου… Πραγματικά Σας ευχαριστώ…
Με γονατίζει μπροστά στα πόδια Του, μου δίνει το κινητό μου.
- Δες τι ώρα είναι
- 00:47 Κύριε
- 4+1=;
- 5
- Και 7+1=;
- 8
- Αρα;
- 00:58 Κύριε…
Από το -1 στο +1, από το «αρνητικό» στο «θετικό», από την «αρχή» στο «τέλος», η αρμονία που δημιουργεί, οι αντιθέσεις Του και οι μεταφορές Του, ολοκληρώνουν το τοπίο, αλλά είναι κι αυτές που το γεννούν εξ αρχής…
Μόλις είχα χύσει απίστευτα έντονα, και συνέχιζα να καυλώνω… Μ’ αυτό το “magic”, όπως ονομάζει την ικανότητά Του να ακούει τις σιωπές μου, να καταλαβαίνει ακριβώς τι σκέφτομαι όταν το σκέφτομαι, τι επιθυμώ πριν το επιθυμήσω, τι με καυλώνει, τι με αναστατώνει... Την ικανότητα Του να γνωρίζει ακριβώς τι θα συμβεί πριν συμβεί. Την ικανότητά Του. Γενικώς…
- Εγώ σε πήρα τηλέφωνο μικρή μου
Magic λοιπόν κι αυτό, όπως και όλες οι στιγμές Του εξάλλου. Τον πλησίασα, σχεδόν χάθηκα στην αγκαλιά του, εκεί στο πάτωμα εγώ, κάτω μα συνάμα τόσο «πάνω», ανάμεσα στα πόδια του. Το χέρι Του στα μαλλιά μου…
- Έχεις τα 2 λεπτά σου μικρή μου, μετά θα μου πεις…
Έπρεπε, και ήθελα φυσικά, να του περιγράψω πώς το βίωσα. Το να εξωτερικεύω, το να αναζητώ τις κατάλληλες λέξεις προκειμένου να περιγράψω τις τόσο έντονες αισθήσεις και συναισθήματα που βιώνω μαζί Του, αυξάνουν την αίσθηση της ελευθερίας που νιώθω. Αλλά τα 2 λεπτά μου πέρασαν, κι εγώ δεν είχα βρει ακόμη τις κατάλληλες λέξεις…
Ξάπλωσε, μετακινήθηκα λίγο, και απ’ το πάτωμα όπου βρισκόμουν, γονατιστή, αγκάλιασα τα πόδια του. Προσπάθησα να βρω τις προτάσεις μου, τις παρομοιώσεις και τις μεταφορές μου, τις λέξεις μου, που τόσο μ’ αρέσουν και τόσο σέβομαι, αλλά δεν τις έβρισκα. Ήταν χαμένες κάπου εκεί στην ηδονή Του…
Μετά…
Μετά η νύχτα ήταν μεγάλη, και η επόμενη μέρα με βρήκε να ξυπνάω δίπλα Του με μία απερίγραπτη αίσθηση πληρότητας…
Τον ευχαριστώ…
Στα 18 μου, νομίζω, ξεκίνησα να το σκέφτομαι πιο έντονα. Το νεαρό της ηλικίας και ο απρόσμενος, λόγω σπουδών, αποχαιρετισμός της οικογενειακής εστίας, οδήγησαν το μυαλό μου στο να μην αντιδρά τόσο έντονα στις αυτο-προκλήσεις του.
Κάπου στα 25 μου λοιπόν, με πλήρη αντίληψη της φύσης μου, και στα πλαίσια της ανάγκης μου για αυτοπραγμάτωση, συνειδητοποίησα ότι το να θέσω τον εαυτό μου υπό την εξουσία του Αρσενικού, ήταν υποχρέωσή μου απέναντι στην ποθούμενη πραγματικότητά μου.
Εν τη αφίξη του λοιπόν το εν λόγω Αρσενικό μίλησε στη σκέψη μου, στο μυαλό μου, στην φύση μου, και μπήκε στη ζωή μου με τον δικό του μοναδικό, «φανταστικό» (!), και φυσικά Κυριαρχικό τρόπο.
Δεν ξέρω πόσος καιρός ακριβώς έχει περάσει από την πρώτη εκείνη φορά, γιατί πλέον δε μετράω τίποτα, μόνο αφήνομαι στο βίωμά Του. Εκείνος λέει ότι είναι κάτι μήνες πάντως, και είναι, αν και σ’ εμένα μοιάζουν λίγες μέρες…
Πήγαμε για καφέ λοιπόν. Και ήταν μία από εκείνες τις άκρως ερεθιστικές συναντήσεις για καφέ (παγωτό, ποτό, φαγητό…), κατά τη διάρκεια της οποίας συνέλαβα τον εαυτό μου να μιλάει περί ανέμων και υδάτων, αλλά να με σκέφτεται σε «σκηνές ροκ», σκυμμένη ακουμπώντας στον τοίχο, να Τον περιμένω, πλήρως και τόσο όμορφα εκτεθειμένη. Εικόνες στις οποίες με χρησιμοποιεί όπως Εκείνος επιθυμεί…
- «Χ», μου λέει. Το «Χ» είναι το 22. Και 22-1=;
- 21.
- Και αν το «Χ» είναι το 22, το «21» τι είναι;
- Το «Φ».
- Ακριβώς. Σκέψου το.
- Μα δεν καταλαβαίνω Κύριε…
- Τι ώρα είναι τώρα μικρή μου;
- 23:58
- Στις 00:58 θα το έχεις καταλάβει.
Με άφησε αρκετή ώρα να το σκέφτομαι, φυσικά χωρίς αποτέλεσμα σχετικά με τη λύση του «γρίφου», αλλά με εμφανείς πλέον συνέπειες στην αγωνία και την καύλα μου την οποία εκτίνασσε στα ύψη ξαφνικά, και σε ανύποπτο χρόνο…. Ήξερα ότι κάτι θα γίνει, ότι κάπως θα το καταλάβω. Πάντα κρατούσε το λόγο Του, πάντα ό,τι έλεγε γινόταν πράξη.
Όταν άρχισα να ανασυγκροτώ λίγο τις σκέψεις μου, περπατούσαμε πλέον προς το αυτοκίνητό του. Φτάνουμε, ανοίγω την πόρτα.
- Μη μπαίνεις. Βγαλ’ το.
Ήξερα πολύ καλά τι εννοούσε, αλλά ντρεπόμουν αφάνταστα… Είχε κόσμο γύρω… Το βλέμμα Του δε μου άφηνε τη δυνατότητα και τα περιθώρια να το σκεφτώ.
- Μάλιστα Κύριε
Έβγαλα το εσώρουχό μου μέσα απ’ το φόρεμα μου, όσο πιο διακριτικά μπορούσα. Αισθάνθηκα τους παλμούς της καρδιάς μου να ανεβαίνουν κατακόρυφα, ένιωθα το μουνί μου πιο υγρό από ποτέ, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Κάθισα στη θέση του συνοδηγού. Αυτή μου πηγαίνει εξάλλου… Ένιωσα το χέρι Του να μου ανεβάζει α ρ γ ά το φόρεμά μου. Μου άνοιξε τα πόδια και άρχισε να παίζει με το μουνί μου. Τόσο, όσο… Τόσο ώστε να καυλώσω όσο ακριβώς ήθελε, αλλά να μην τελειώσω. Σε όλο το δρόμο μέχρι το σπίτι Του, ένιωθα να φτάνω στο χείλος του οργασμού, σε μία διαδρομή απερίγραπτης ηδονής και αδημονίας. Εξάλλου, το «Φ» και το «Χ» δεν τα είχα αποκρυπτογραφήσει ακόμη…
Στην είσοδο του διαμερίσματός Του η επόμενη εικόνα, κι εγώ να περιμένω να ανοίξει η πόρτα και να μου πει να περάσω μέσα.
- Μη μπαίνεις. Βαλ’ το.
Ήθελα να αντιδράσω… Ήθελα, πραγματικά… Αισθανόμουν ότι ήμουν έρμαιο μίας φοβερής ανυπομονησίας δίχως λύση. Δεν αντέδρασα όμως, και το έβαλα, εκεί, στην είσοδο, νομίζοντας ότι εξαντλούσα την τελευταία σταγόνα της πρωτοφανούς εγκαρτέρησής μου.
Τον ακολουθώ στο δωμάτιό Του, και βρίσκομαι μπροστά στη ντουλάπα. Κοιτάζω μπροστά, και δεν Τον βλέπω. Νιώθω την ανάσα Του όμως, στο λαιμό μου… στην πλάτη μου. Μου ανεβάζει το φόρεμα και μου κατεβάζει το εσώρουχο ως τα γόνατα, γνωρίζω καλά ότι εκεί είναι η θέση του και δεν πρέπει να πέσει… Αισθάνομαι τα χέρια Του στα δικά μου, να τα οδηγούν προς τα πάνω. Με απερίγραπτη, όπως πάντα, αρμονία στις κινήσεις Του, μου σηκώνει τα χέρια και τα ακουμπά στη ντουλάπα. Τα κωλομάγουλά μου κοκκινίζουν… Όχι πολύ. Τόσο όμως που να κάνει την έλλειψη της συνέχειας ηδονικά μαρτυρική…
- Μείνε εκεί. Ακίνητη.
- Μάλιστα Κύριε
Και φεύγει, και μ’ αφήνει εκεί, να περιμένω… Περιορισμένη, αλλά όχι δεμένη, σε μία οξύμωρη «φυλακή» απ’ την οποία δεν ήθελα αλλά και δε μπορούσα να βγω. Λίγο αργότερα χτυπάει το κινητό μου. Θέλω να το σηκώσω, περιμένω τηλεφώνημα. Αλλά δε μπορώ. Υπάρχει μία δύναμη που με συγκρατεί μέσα στα όριά Του. Νιώθω να καυλώνω ακόμα περισσότερο. Και είχα δηλώσει εγώ σε κάποια φάση αδαούς, προφανώς, εξομολόγησης, ότι λέει «δεν υπάρχει περισσότερη καύλα». Χμ… Ναι… Ή μάλλον «μάλιστα»…
Καρτερώ πλέον. Περιμένω, και κάθε δευτερόλεπτο που περνά νιώθω να πλημμυρίζω από την ένταση και την καύλα της αναμονής.
Ακούω επιτέλους τα βήματά του στο διάδρομο. Νιώθω τα χέρια του να με πλησιάζουν. Θέλω να αγγίξει το μουνί μου, να με κάνει να χύσω όπως μόνο Εκείνος μπορεί. Με ακουμπά στην πλάτη και κάτι παγωμένο με αιφνιδιάζει στο άγγιγμά του. Ένα παγάκι μάλλον… Δε μ’ ενδιαφέρει να μάθω εκείνη τη στιγμή. Η αίσθηση είναι το ζητούμενο… Και με αγγίζει στην πλάτη, στους ώμους, στα χέρια, στο στήθος… Αισθησιακά… Και όμως η δύναμή του είναι εκεί. Τον νιώθω να με φιλάει, να με γλείφει, να με δαγκώνει… Η ζέστη της ανάσας του μετά το κρύο, με ανατριχιάζει… Ο χρόνος χάνεται… Νιώθω να πλησιάζω χωρίς να έχει καν αγγίξει το μουνί μου. Με πιάνει απ’ τα μαλλιά, αισθάνομαι την ανάσα Του στο αυτί μου.
- Ποια είσαι πουτάνα;
- Είμαι ό,τι μου ορίσετε Κύριε…
- Και τι θέλεις να κάνεις τώρα σκύλα;
- Θέλω να σας χύσω Κύριε…
- Άρα…
- ….
- (Χαστούκι στο πρόσωπο) Αρα καριόλα;
- Άρα Φτάνω Κύριε… Μπορώ να σας Χύσω;
- Όχι ακόμα!
- Σας παρακαλώ Κύριέ μου… Μπορώ;
- Tώρα πουτάνα, μπορείς…
Το «Φ» του «φτάνω», το «Χ» του «χύνω», η ανυπομονησία, η ένταση… Όλα οδήγησαν στο «Σας χύνει η σκύλα Σας Κύριε», και τον εντονότερο οργασμό που είχα ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου.(Στην πραγματικότητα δεν πίστευα ότι θα μου συνέβαινε ποτέ να χύσω χωρίς την παραμικρή επαφή με το μουνί μου… Εκείνος μου είχε πει «απλά» ότι γίνεται, αλλά επειδή καμία γνωστή μου δεν είχε αντίστοιχη εμπειρία εγώ επέμενα, με πείσμα το οποίο ακροβατούσε στα όρια της παιδικότητας, για το αντίθετο…) Ένιωθα να χύνω ολόκληρη, κάθε μόριο του σώματός μου, χόρευε το χορό της ηδονής Του. Άδειαζα και ήμουν τόσο μα τόσο γεμάτη. Τόσο ελεύθερη, τόσο ζωντανή, τόσο πλήρης, και τόσο δική Του.
- Σας ευχαριστώ πολύ Κύριέ μου… Πραγματικά Σας ευχαριστώ…
Με γονατίζει μπροστά στα πόδια Του, μου δίνει το κινητό μου.
- Δες τι ώρα είναι
- 00:47 Κύριε
- 4+1=;
- 5
- Και 7+1=;
- 8
- Αρα;
- 00:58 Κύριε…
Από το -1 στο +1, από το «αρνητικό» στο «θετικό», από την «αρχή» στο «τέλος», η αρμονία που δημιουργεί, οι αντιθέσεις Του και οι μεταφορές Του, ολοκληρώνουν το τοπίο, αλλά είναι κι αυτές που το γεννούν εξ αρχής…
Μόλις είχα χύσει απίστευτα έντονα, και συνέχιζα να καυλώνω… Μ’ αυτό το “magic”, όπως ονομάζει την ικανότητά Του να ακούει τις σιωπές μου, να καταλαβαίνει ακριβώς τι σκέφτομαι όταν το σκέφτομαι, τι επιθυμώ πριν το επιθυμήσω, τι με καυλώνει, τι με αναστατώνει... Την ικανότητα Του να γνωρίζει ακριβώς τι θα συμβεί πριν συμβεί. Την ικανότητά Του. Γενικώς…
- Εγώ σε πήρα τηλέφωνο μικρή μου
Magic λοιπόν κι αυτό, όπως και όλες οι στιγμές Του εξάλλου. Τον πλησίασα, σχεδόν χάθηκα στην αγκαλιά του, εκεί στο πάτωμα εγώ, κάτω μα συνάμα τόσο «πάνω», ανάμεσα στα πόδια του. Το χέρι Του στα μαλλιά μου…
- Έχεις τα 2 λεπτά σου μικρή μου, μετά θα μου πεις…
Έπρεπε, και ήθελα φυσικά, να του περιγράψω πώς το βίωσα. Το να εξωτερικεύω, το να αναζητώ τις κατάλληλες λέξεις προκειμένου να περιγράψω τις τόσο έντονες αισθήσεις και συναισθήματα που βιώνω μαζί Του, αυξάνουν την αίσθηση της ελευθερίας που νιώθω. Αλλά τα 2 λεπτά μου πέρασαν, κι εγώ δεν είχα βρει ακόμη τις κατάλληλες λέξεις…
Ξάπλωσε, μετακινήθηκα λίγο, και απ’ το πάτωμα όπου βρισκόμουν, γονατιστή, αγκάλιασα τα πόδια του. Προσπάθησα να βρω τις προτάσεις μου, τις παρομοιώσεις και τις μεταφορές μου, τις λέξεις μου, που τόσο μ’ αρέσουν και τόσο σέβομαι, αλλά δεν τις έβρισκα. Ήταν χαμένες κάπου εκεί στην ηδονή Του…
Μετά…
Μετά η νύχτα ήταν μεγάλη, και η επόμενη μέρα με βρήκε να ξυπνάω δίπλα Του με μία απερίγραπτη αίσθηση πληρότητας…
Τον ευχαριστώ…
Σχόλιο από την αναγνώστρια zoyzoy_ (Δημοσιευμένο στο greekbdsmcommunity στις 14/08/2010)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ικανοτητα του να προλαβαινει τη σκεψη σου, την κινηση σου. Ναι ειναι "magic" να σε περιμενει πρωτος εκει που δεν ξερεις οτι μπορεις να φτασεις.
Και οταν φτανεις απορημενη, αισθανεσαι τοσο πληρης που δεν αναρωτιεσαι.
Απλα συμβαινει, το αποδεχεσαι, αρπαζεις καθε στιγμη και την γευεσαι μεχρι το τελος , την κανεις δικη σου!
Το τηλεφωνο... ή η οποιαδηποτε αποσπαση προσοχης!!!
Ω ναι αυτο το αναθεματισμενο distraction που σε κανει να ακροβατεις αναμεσα στο φαντασιακο και το πραγματικο.
Δεν υπαρχουν σχοινια, κι ομως τα δεσμα που εχει θεσει το μυαλο Του σε τυλιγουν τοσο σφιχτα που δεν μπορεις να κινηθεις. Δεν θες να κινηθεις οτιδηποτε κι αν συμβει!
Γιατι? Μα ειναι αυτονοητο.... ποτε ξανα δεν εχεις νιωσει ετσι. Αισθανεσαι τον εαυτο σου να μπαινει στον κοσμο Του. Το πρωτογνωρο προκαλει πολλες φορες φοβο, ομως καπου εκει νιωθεις το χερι Του στον ωμο σου. Τοτε ειναι που λες "δεν θα πεσω, μου δειχνει το δρομο και με κρατα απο το χερι, θα προχωρησω γιατι ΝΙΩΘΩ-ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ-ΠΟΝΩ-ΚΛΑΙΩ-ΓΕΛΑΩ, γιατι ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!!!!"
Η αρμονια, ή balance οπως το γνωρισα εγω, σε οδηγει στο να αντιληφθεις οτι δεν υπαρχει μονο ασπρο και μαυρο. Η ισορροπια σου δινει τη δυνατοτητα να δεις τα χιλιαδες χρωματα που ολοκληρωνουν το τοπιο , οπως ειπες.
Η σκληροτητα αποδεχεται την τρυφεροτητα,
Οι κραυγες δινουν τη θεση τους στη σιωπη,
Το δακρυ στεγνωνει και τα ματια φωτιζονται με ενα χαδι,
Ο πονος γινεται ηδονη και τα σημαδια ζωγραφιες που δεν θες να ξεθωριασουν,
Το απανθρωπο διαδεχεται το ανθρωπινο,
η Κυριαρχια Του εμπνεεται απο την υποταγη σου.
Αυτο ειναι αρμονια....balance σε ενα τεντωμενο σχοινι, που ομως αν περπατας προς τα κει που κοιταζει Εκεινος, ενα ειναι σιγουρο... θα φτασεις εκει που εχει ορισει!
Οσο πιο δυνατα και εντονα ειναι τα βιωματα που λαμβανεις, τοσο πιο δυσκολη ειναι η εξωτερικευση τους. Ναι ειναι σημαντικο να αποτυπωνεις με λεξεις ο,τι αισθανεσαι. Εξακολουθει να ειναι δυσκολο, ξερω... ενα συνοθυλευμα εικονων και λεξεων γινεται κουβαρι, προσπαθεις να το ξετυλιξεις και πανω που νομιζεις πως τα καταφερνεις, ερχονται νεες εικονες κι αλλες συγκινησεις, πρωτογνωρες ηδονες! Γαμωτο που εχω μπλεξει σκεφτεσαι...πως ειναι δυνατον να λαμβανω τοσα, τοσο διαφορετικα μεταξυ τους κι ολα τους να τα απολαμβανω στο 100%?
Και αφου μου αρεσουν, το βλεπει, το ξερει, γιατι με βαζει σε αυτη τη διακασια? Ενα πελωριο "γιατι" εχει προστεθει στο μπαχαλο των σκεψεων σου!
Και αναρωτιεσαι: Για Εκεινον? Και απαντας στον εαυτο σου: Οχι!!! Εκεινος ξερει... ειπαμε "magic". Σε κοιταζει και καταλαβαινεις αμεσως το γιατι!
Για σενα, για να ακουσεις απο τον ιδιο σου τον εαυτο αυτα που δεν τολμουσες καν να σκεφτεις! Ποσο μαλλον να τα αποδεχτεις. Καποια στιγμη καταφερνεις να αρθρωσεις καποιες λεξεις, να συνθεσεις καποιες προτασεις, ετσι αδεξια και χωρις συνοχη πολλες φορες σαν παιδακι του δημοτικου που γραφει την πρωτη του εκθεση. Εκεινος καταλαβαινει…..
Και τοτε καθως μου χαϊδευει τα μαλλια ακουω τη φωνη Του....
"Μπραβο μικρη μου, τα πηγες καλα"....
Υ.Γ. civil πολύ ομορφη και αμεση αποτυπωση των οσων θελησες να μοιραστεις μαζι μας.
Σε ευχαριστω για την αφορμη που μου εδωσες να αποδοσω με λεξεις καποια απο αυτά που βιωνω
civil, zoyzoy
ΑπάντησηΔιαγραφήOμορφα αποτυπωμένες εικόνες, ιδιαίτερες λέξεις που δημιουργούν εικόνες...
Ξεχωριστή απόδοση αισθήσεων και έκθεση συναισθημάτων..
Καλλονή σκέψεων, συγκροτημένη αντίληψη, απολαυστική αφήγηση, αισθαντικότητα που γοητεύει...
Εκδηλώνουν και εκφράζουν γι' ακόμα μια φορά την θετική χαρακτηριστική ιδιοσυγκρασία σας, μοναδική για την καθεμιά, και την έμφυτη τάση σας, να γεύεστε τις στιγμές... Να τις απολαμβάνετε... Να τις βιώνετε...
Μη επανάληψη του γνωστού, διαδοχικές αλλαγές, ανάπτυξη σε συνθετότερο επίπεδο, παράδοση στην φύση σας, αναγνώριση και τελικά πορεία προς την εξέλιξη... Η δική σας πορεία στο D/s...
Αναπόσπαστο τμήμα έκφρασης, δικαίωμα, αλλά και προνόμιο της θηλυκότητας σας... Χαρείτε τη
ΜΠΡΑΒΟ civil για το νήμα σου, αντανάκλαση της ψυχικής σου καλλιέργειας. Πραγματικά όμορφη μεταφορά.
ΜΠΡΑΒΟ zoyzoy για την λεπτότητα της τοποθέτησης σου.. Δηλωτικό σημάδι της ψυχοσύνθεσής σου